Eimreiðin - 01.09.1974, Side 50

ÉIMREIÐlhl
sínar til himins og bað, að Narkissus mætti verða fyrir því að
elska án þess að ást lians yrði endurgoldin. Þetta fór ekki fram
hjá Nemesis og hún bænheyrði dísina.
Þar í skóginum var lind ein silfurtær og glampaði á yfirborð
hennar, hvorki hjarðsveinar né geilur af fjalli eða annar fén-
aður áttu leið þar hjá, og hún gáraðist aldrei af völdum fugla
eða skógardýra né af því, að trjágreinar hryndu í vatnið. 1
kringum lindina var graslendi, og þar var gróðursælt vegna
rakans, og há tré veittu skjól fyrir geislum sólarinnai’.
Hér har nú að Narkissus, sem var lémagna af þreytu eftir
önn veiðinnar og af liitanum, og hann kraup þar niður, því
honum gazt vel að staðnum, bæði salcir fegurðar hans og sakir
lindarinnar. En er hann laut fram fyrir sig til að svala þorst-
anum, þá greip hann annar þorsti, og meðan hann drekkur,
verður liann hugfanginn af myndinni, sem hann sér í vatn-
inu, hann ann líkamlausri tálmynd, hann hyggur það líkama,
sem er svipur einn.
Honum verður starsýnt á sjálfan sig, hann mænir fram fyrir
sig lireyfingarlaus, líkur mynd úr marinara. Hann leggst á
bakkann og horfir á skær augu sin og lokkana, sem vel hefðu
sæmt hæði Bakkusi og Apolló, á mjúka vanga sina og fíla-
beinslitan hálsinn, blómlegan munninn og roðann, sem lék um
mjallhvítt hörund lians, hann starir undrunaraugum á allt það,
sem gerir hann sjálfan svo undurfríðan.
Hann girnist sjálfan sig án þess að gera sér það ljóst, það
er hinn sami, sem bæði hrífst og hrífur, sá, sem þráir, er um
leið sá, sem velcur þrána, hann kveikir og logar í senn. Hver
gæti ialið þá brennheitu kossa, sem hann gaf hinum svikula
vatnsfleti! Og hversu oft skyldi hann liafa teygt handleggi sína
niður í vatnið eftir hálsinum, sem hann sá þar, en greip jafn-
an í tómt! Hann veit ekki, livað liann er að horfa á, en brennur
af þrá til þess, sem hann liorfir á. Blekkingin, sem svíkur aug-
un, gleður þau um leið. Einfeldningur, þú ætlar þér þó ekki
að handsama sýn þína? Það sem þú eltir, er ekki neins staðar,
það sem þú annt, hverfur þér, ef þú snýrð þér við. Þetta sem
þú eygir, er ekki nema endurspeglaður svipur, hann er ekkert
í sjálfu sér, en eltir þig, hvert sem þú ferð, hann hverfur héð-
an burt með þér, ef þú kemst þá nokkurn tíma burt. En hvorki
þörf fyrir mat né hvíld gat fengið hann til að slíta sig burt frá
staðnuin, heldur lá hann þarna í þéttu grasinu og horfði óseðj-
andi augum á tálmyndina, augu hans leiddu hann í glötun.
Hann reis upp við dogg og teygði útrétta armana mót skógun-
um í kring: „Segið méi, ó, skógar,“ hrópaði hann. „Ilafið þið
294