Eimreiðin - 01.09.1974, Qupperneq 41

EIMREIÐIN
Er Faeþón Klymenuson hafði klifið brattan stíginn og gengið
inn í höll þess sem Epeifr liafði borið brigður á að væri faðir
hans, skundar hann rakleitt til móts við Föbus, en varð að
nema staðar spölkorn frá, þvi hann þoldi lítt birtuna. Klæddur
purpura sat Föbus sólguð í hásæti, settu skínandi smarögðum.
Til heggja handa honum stóðu Dagur, Mánuður og Ár, Aldirnar
og Stundirnar með jöfnu millibili, hið unga Vor stóð þar, krýnt
blómsveig, Sumarið léttklætt og hélt á kornsveigum, Haustið
stóð og þar, atað klesstum vínþrúgum, og lirímkaldur Vetur-
inn, grár fyrir hærum. Sólguðinn, sem sat fyrir miðju, kom nú
auga á unglinginn, þar sem hann stóð hálffelmtraður í þessu
nýstárlega umhverfi, leit á hann hinum alsjáandi augum sín-
um og mælti: „Hvað er þér á höndum? Hvað viltu upp liing-
að, Faeþón sonur, sem ég vil á engan liátt afneita?“ Sveinninn
svarar: „Ó, þú ljósgjafi hins gi'íðarstóra alheims, Föbus faðir
minn, ef ég má kalla þig því nafni (og Klymena er ekki að
breiða yfir einhverja sök með uppspuna), gefðu mér eitthvað
til sannindamerkis, svo að ég megi teljast þinn sinur, og eyddu
þessari óvissu í brjósti mínu.“
Er sveinninn hafði þetta mælt, tók faðir lians ofan logandi
geislana af höfði sér og' bað hann koma nær, faðmaði hann að
sér og mælti: „Þú átt annað skilið en að ég vilji ekki gangast
við þér, og ekki liefur Klymena rangfeðrað þig. Og til að taka
af allan vafa máttu óska þér hvers, sem þér sýnist, og það skal
ég veita þér. Ég kalla til vitnis undirheimafljótið, sem guðirnir
sverja við eiða sína, en augu vor ná ekki til.“ Hann liafði vart
sleppt orðinu, er sveinninn biður um vagn föður síns, að hann
fái leyfi til að stýra hinum vængfættu jóum einn dag. Föður-
’nn iðraði svardagans, hann hristir þrem eða fjórum sinnum
skinandi höfuð silt og segir:
„Þarna var ég helzt til fljótur á mér að heita þér samþykki.
Nú vildi ég óska, að við mættum ganga á gefin heit! Því satt
að segja er þetta hið eina, sem ég vildi neita þér um, sonur
sæll. En ég má telja um fyrir þér: Það sem þú óskar eftir, er
iiáskalegt. Þú vilt, Faeþón, færast of mikið í fang, það sem þú
ídður um, er kröftum þinum og ungum aldri ofviða. Þú crt
(lauðlegur maður, en það sem þú vilt er ekki á færi dauðlegra
nianna. í fákænsku þinni ferð þú fram á meira en guðunum
er veitt! Hvað sem þeir annars kunna að halda um sjálfa sig,
er enginn þess megnugur að standa í hinum logandi vagni
nema ég. Jafnvel höfðingi liins mikla Ólymps, sá er lýstur eld-
mgum niður með ógurlegri hendi, veldur ekki að stýra vagni
þessum. Og er ekki Júpíter mestur allra?
285