Eimreiðin - 01.09.1974, Qupperneq 43

EIMREIÐIN
keip og sækir það jafnfast og áður að fá vagninn, því hann
brennur af löngun til að stýra honum. Faðirinn varð því á end-
anurn, er liann gat ekki færzt undan lengur, að leiða sveininn
að vagninum mikla, er Vúlkan hafði smíðað. Öxullinn var úr
gulli, vagnstöngin einnig úr gulli og hjólgjarðirnar, en hjólrim-
arnar úr silfri. Okið var alsett gimsteinum, sem geislar Föbuss
spegluðust í. Og sem liugstór Faeþón lítur völundarsmíð þessa
undrunaraugum, sjá, þá hrindir liin árvakra Dögun upp purp-
uralitum liliðum sínum og lýkur upp rósprýddum sölum í austri.
Stjörnurnar leggja á flótla, Morgunstjarnan rekur lestina og
verður síðust úr stöð liiminsins.
Er Föbus sér, að stjörnurnar stefna til jarðar og roða slær á
löndin, en föl sigð mánans líkt og tærist upp, býður hann hinum
skjótu stundum að spenna hestana fyrir vagninn. Þær voru ekki
seinar á sér að gera það, sem hann bauð, þær teymdu liina eld-
fnæsandi gæðinga, sadda af ódáinsfæðu, út úr hesthúsunum háu
og lögðu á þá gullin aktygi. Þá smurði faðirinn vit sonar síns
með helgu smyrsli, sem var til þess að hann þvldi betur æstan
eldinn, setti á höfuð hans geislana, stundi þungan, þvi hann
uggði, að illa mundi fara, og mælti:
„Ef þú vilt fara í einhverju eftir því, sem faðir þinn ráðlegg-
ur þér, beittu þá keyrinu i hófi, en lialtu þeim mun fastar í
taumana. Þeir spretta úr spori sjálfviljugir, en vandinn er sá
að halda aftur af þeim. Forðastu að aka beint af augum gegn-
um himinbaugana fimm. Slóðin liggur á ská i víðum boga inn-
an endimarka liiminbeltanna þriggja og beygir bæði hjá suður-
pólnum og hinum vindsvala norðurpól. Farðu þá leið, þú getur
fylgt lijólförunum. Til að himinn og jörð fái jafnan skerf af
hitanum, máttu livorki lækka flugið né leita of hátt upp á við.
Ef þú ferð of hátt, kveikirðu i ræfri himinsins, ef þú ferð of
lágt, svíðurðu jörðina, það er því öruggast að vera miðja vegu.
Hvorki máttu beygja til norðurs i áttina að hlykkjótlum Högg-
orminum né til suðurs að lágu Altarinu, farðu mitt á milli
þeirra. Ég læt gæfuna ráða að öðru leyti og vona, að hún hjálpi
þér og sjái betur fyrir þér en þú sjálfur. En sem ég tala, ]iá
hefur rök nóttin þegar runnið skeið sitt á enda til vesturs, nú
er ekki til setu boðið, það stendur á okkur. Nú brýzt Dögun
fram og hrekur myrkrið á flótta. Gríptu taumana! — Eða sértu
sveigjanlegur i hug, þá taktu ráð mín en ekki vagninn, meðan
það er enn ekki um seinan og þú ert enn á öruggum stað, með-
an þú í fákænsku þinni ekur ekki vagninum, sem þú illu heilli
baðst um. Láttu mig heldur um það að færa jörðinni ljósið, svo
þú getir horft á það óhultur!“
287