Ægir - 01.09.1950, Qupperneq 3

Æ G I R
MANAÐARRIT fiskifélags islands
43. árg. | Reykjavík — september — október 1950
Nr. 9—10
Davíð Ólafsson:
Sjávarútvegurinn 1949.
Hin almenna efnahagsþróun í landinu á
ai'inu 1949 hélt mjög áfram í sömu átt og
VeriÖ hafði næstliðin ár. Verðlag og kaup-
gjald fór yfirleitt hækkandi og orsakaði
hækkandi framleiðslukostnað hjá sjávar-
útveginum. Auk þess kom það til að
gæta fór meiri erfiðleika á sölu ýmissa af-
urða sjávarútvegsins, og fyrirsjáanlegt var,
að þeir erfiðleikar mundu fremur fara vax-
andi en minnkandi. Afleiðing þessara erfið-
leika var einnig lækkandi verðlag á flestum
sjávarafurðum.
Ofan á þetta bættist svo enn það, að
firnmta árið í röð brugðust sumarsíldveið-
arnar við Norðurland hrapallega og vetrar-
síldveiði varð engin í Faxaflóa.
Það fór þvi ekki hjá því, að öll afkoma
Sjavarútvegsins yrði mjög erfið á þessu ári.
Allt frá árinu 1947 hafði verið haldið
afram á þeiri braut, sem þá var í fyrstu
farið inn á, að ríkissjóður ábyrgðist báta-
útveginum lágmarksverð á helztu útflutn-
mgsafurðum hans. Á árinu 1949 varð enn
aframhald á þessum ráðstöfunum, og má
^egja, að þær hafi varðveitt bátaútveginn
^a algeru hruni, en hins vegar var það
3°st, að hagur hans sem og annarrar út-
gerðar fór versnandi. Söfnuðu flest þau
fyrirtæki, sem við útgerð fengust, miklum
skuldum, og var hagur margra svo erfiður,
að ekki varð fram úr ráðið, nema með sér-
stökum ráðstöfunum þess opinbera í sam-
bandi við aflabrestinn á síldveiðunum.
Varð æ ljósara eftir því sem leið á árið,
að sú leið, sem farin hafði verið með ríkis-
ábyrgðinni, yrði ekki fær öllu lengur vegna
erfiðleika þeirra, er á því hlutu að verða
að afla þess fjár, sem til þyrfti að standa
undir uppbótargreiðslunum.
Auk þess var hér um að ræða leið, sem
fól ekki í sér neina raunverulega lausn á
vandamálum sjávarútvegsins.
Loks var ljóst orðið, að versnandi fjár-
hagsafkoma togaraútgerðarinnar krafðist
sérstakra aðgerða af hálfu hins opinbera og
með öllu var útilokað, að þar yrði farin
sama leið og að því er snerti bátaútveginn.
Allt þetta gerði það að verkum, að undir
lolt ársins, er taka varð um það ákvarðanir,
hversu snúast skyldi við þessum málum
fyrir vetrarvertíðina 1950, var tekið að rann-
saka til lilítar nýjar leiðir, enda þótt ákveða
yrði til bráðabirgða að halda áfram á sömu
braut og undanfarið.
Munu þær athuganir og niðurstöður
þeirra ekki verða ræddar hér frekar, þar