Tímarit lögfræðinga - 01.01.1969, Side 18

ina. D ók bifreiðinni eftir malarborum þjóðvegi. Með
henni voru tveir farþegar. Áður en komið var að bæð
nokkurri, ók D liratt fram úr tveim bifreiðum. Er bifreið
E var komin upp á liæðina, kom bifreið á móti. D ók á
miðjum vegi og var ruðningur eftir veghefil á milli hjól-
anna. D ætlaði að víkja fyrir síðarnefndri hifreið, en
þegar hjólin fóru yfir ruðninginn, kastaðist bifreið E til
og lenti utarlega á vinstri vegarbrún, Reyndi D að koma
bifreiðinni inn á veginn til hægri. Bifreiðin lenti þá aftur
i malarruðningnum og valt margar veltur á veginum og
lenti að lokum út af lionum. Bifreiðin stórskemmdist og
fólkið, sem í henni var, slasaðist. E, sem hjó á Akureyri,
tilkynnti S um tjónið. Nokkrum dögum síðar óskaði S,
að bifreiðarflakið yrði flutt til Reykjavíkur og samþykkti
E það. Ivvaðst E af þessu og samtali sínu við umboðsmann
S á Akureyri hafa álvktað, að S samþykkti að greiða
tjónið á bifreiðinni að fullu. Röskum tveim mánuðum eftir
slysið var E tilkynnt, að S synjaði að bæta tjónið. E vildi
ekki una við þetta c,g lögsótti S til greiðslu vátryggingar-
bóta. Aðalmálsástæður E voru tvær. Var hin fyrri sú, að S
hefði í verki viðurkennt greiðsluskyldu sína með hrott-
flutningi bifr.flaksins. Og i öðru lagi benti E á, að hann
hefði ekki sjálfur valdið tjóninu, heldur D, dóttir hans,
þannig að ekki væri um óvarkárni að ræða frá hans hendi,
hvað sem öðru liði. Það er þessi seinni málsástæða Ei,
sem skiptir höfuðmáli hér. S krafðist sýknu á þeim for-
sendum, að D, sem ók bifreiðinni, bafi haft umráð hennar
skv. heimild frá E, föður sinum. Hefði D valdið tjóninu
með þeim hætti, að a-liður 10. gr. húftryggingarskihnál-
anna ætti við, en skv. því ákvæði væru undanskildar
ábyrgð félagsins „skemmdir af ásettu ráði eða sakir stór-
kostlegrar óvarkárni“. Til vara krafðist S, að krafa E
vrði lækkuð, en skv. 12. ,gr. vátryggingarskilvrðanna mætti
félagið draga allt að 25% frá skaðabótum, ef „vátryggði“
hefði valdið tjóninu af óvarkárni, sem þó mætti ekki telja
stórkostlega. Loks mótmælti S því, að iélagið hefði fellt
12
Tímarit lögfræðinga