Tímarit lögfræðinga - 01.08.1987, Síða 8

Námið tekur nú fimm ár og tel ég ekki ástæðu til að lengja það sem slíkt.
Hins vegar kæmi til álita að taka upp framhaldsnám við deildina jafnframt því
sem brýn þörf er á að auka endurmenntun lögfræðinga með skipulegri hætti
en tíðkast hefur. Með þessu er ég þó á engan hátt að gera lítið úr því þarfa
framtaki hjá einstökum félögum lögfræðinga að efna til námskeiða og fræðslu-
funda um lögfræðileg efni.
Segja má að iaganámið skiptist [ tvo aðskilda hluta: Almennan hluta þar
sem öllum er kennt sama námsefnið, en þessi hluti tekur að jafnaði fjögur ár.
Á síðasta námsári geta laganemar fyrst valið sér kjörgreinar og sérhæft sig
í tiltekinni grein með því að skrifa kandídatsritgerð á því sviði.
Hugmynd mín er í grófum dráttum sú að almenni hlutinn verði styttur úr
fjórum árum í þrjú, en að sama skapi verði sérstaki hlutinn lengdur úr einu
ári í tvö. Samhliða verði námsefni í aimenna hlutanum að sjálfsögðu stytt
frá því sem verið hefur.
Námi I sérstaka hlutanum verði hagað þannig að vinna við ritgerðarsmíð
eða önnur verkefni hefjist strax á fjórða námsári og standi því yfir í tvö ár
samhliða öðru námi, bæði í hinum hefðbundnu kennslugreinum og kjörgrein-
um. Með þessu móti væri unnt að kenna vissar kjörgreinar aðeins annað
hvort ár og þannig fjölga þeim til muna, enda brýn þörf á því.
Sjálfsagt er að taka til endurskoðunar þá kennsluhætti, sem lengi hafa tíðk-
ast ( Iagadeild, en orka að mínum dómi tvímælis, einkum [ greinum þar sem
fyrir liggja nýleg kennslurit á íslensku. Þá þyrfti að taka til skoðunar hið verk-
lega nám, sem laganemum er skylt að stunda meðfram laganáminu sjálfu.
Þetta nám þyrfti að vera í senn betur skipulagt og markvissara en nú er.
Að lokum vil ég leggja á það áherslu að laganám á ekki að vera neitt einka-
mál lagakennara og laganema. Það skiptir okkur lögfræðinga miklu máli hvern-
ig að þvl námi er staðið. Fram að þessu hefur lögfræðimenntun reynst hald-
góð í samanburði við menntun ýmissa annarra háskólamanna. Hins vegar
hafa þær raddir heyrst að lögfræðimenntunin svari ekki lengur kröfum tím-
ans. Við þessu er aðeins hægt að bregðast á þann hátt að færa laganámið
að breyttum aðstæðum f þjóðfélaginu án þess þó að slaka á þeim námskröf-
um sem til þessa hafa verið gerðar í iagadeild.
Eiríkur Tómasson
2