Tímarit lögfræðinga - 01.08.1987, Síða 12

þrjá syni. Eru þeir Stefán, kennari í Reykjavík, Guðmundur, læknir í Reykja-
vík, og Sigurjón, tannlæknir á Húsavík.
Með Benedikt Sigurjónssyni er genginn mikill drengskaparmaður sem skilað
hafði ærnu starfi við verkalok. Verka hans mun lengi sjá stað og er hann
kvaddur með þökk og virðingu.
Magnús Þ. Torfason
RANNVEIG ÞORSTEINSDÓTTIR
Hinn 18. janúar 1987 andaðist Rannveig Þor-
steinsdóttir, hæstaréttarlögmaður og fyrrver-
andi alþingismaður.
Rannveig var fædd 6. júlí 1904 að Sléttu f
Mjóafirði. Foreldrar hennar voru Þorsteinn
Sigurðsson, bóndi þar og sjómaður, og kona
hans Ragnhildur Hansdóttir. Rannveig var
tæpra 6 ára gömul, er hún missti föður sinn.
Hún kynntist þvf í uppvextinum harðri lífsbar-
áttu af eigin raun, hertist af henni og óx að
visku og þroska. Enda þótt það væri fátftt
meðal alþýðufólks á þeim tíma, að stúlkur
hygðu á skólanám, er barna- og unglingaskóla
lauk, þá lét Rannveig það ekki standa f vegi
fyrir þvf, að hún brytist af eigin rammleik til
mennta. Lauk hún prófi við ágætan orðstír frá
Samvinnuskólanum tæplega tvítug. Að því námi loknu tók hún sér hvíld á
menntabrautinni og vann þá um 10 ára skeið hjá Dagblaðinu Tímanum og
síðan önnur 10 ár hjá Tóbakseinkasölu ríkisins. Allan þann tíma og æ síðar
tók hún virkan þátt í félagsmálum, bæði á vegum ungmennafélagshreyfingar-
innar og í skíðadeild Glímufélagsins Ármanns. Hún var þar ómetanleg drif-
fjöður sem í hverju öðru starfi, er hún sinnti, en af þeirri reynslu, sem hún
hafði fengið af störfum sínum eftir að Samvinnuskólanámi hennar lauk, var
hún þess fullviss, að sem kona gæti hún ekki vænst þess, að frami hennar
yrði meiri án frekari menntunar og baráttu.
Rannveig gerði sér því lítið fyrir og gekk undir landspróf 1945 og árið eftir,
á 100 ára afmæli Menntaskólans í Reykjavfk, undir stúdentspróf, sem hún
lauk með ágætum. En hún lét ekki staðar numið við það, heldur settist hún
haustið 1946 f lagadeild Háskólans. Þar bar fundum okkar fyrst saman. Og
þvf er ekki að neita, að við nýsveinar f lagadeildinni umgengumst þessa táp-
miklu afrekskonu með eðlilegri virðingu og hæversku, slíkri sem maður sýndi
f umgengni við roskið fólk á þeim tfmum, en Rannveig var nokkrum mán-
uðum eldri en móðir mín, sem fædd var á sama ári. En Rannveig var fljót að
hrista úr okkur hæverskuna og gerði kröfu til þess að vera tekin sem jafningi
okkar í námi og á gleðifundum. Hún skaut okkur ref fyrir rass og lauk fyrri
hluta prófi vorið eftir, 1947 og kandidatsprófi tveimur árum síðar, vorið 1949.
Allan þann tíma, sem hún stundaði framangreint nám, var hún jafnframt þing-