Tímarit lögfræðinga - 01.09.1997, Qupperneq 14

um að hann mældi fullar bætur. Fengu þeir Jón Erling Þorláksson trygginga-
fræðing til að reikna tjón vegna varanlegrar örorku og taps á lífeyrisréttindum í
7 tilbúnum tilvikum. Gáfu þeir mismunandi forsendur um aldur tjónþola,
örorkustig og mánaðartekjur, svo og mismunandi mikla lækkun vegna skatt-
frelsis bótanna. Báðu þeir um útreikning annars vegar miðað við eldri venjur og
hins vegar samkvæmt reglunt skaðabótalaganna.
I skýrslu meirihluta nefndarinnar eru niðurstöður tryggingafræðingsins settar
fram í sérstakri töflu (töflu 1, sem er sleppt hér). Reiknaði nefndin út mismun
bótakerfanna samkvæmt þessum niðurstöðum. Sýndu þær að stuðull skaða-
bótalaga þyrfti að vera frá 10,4 - 12,6 í þessum 7 tilbúnu dæmum til þess að
jafnvægi næðist.
Smávægileg breyting var síðan gerð frá þessum útreikningi trygginga-
fræðingsins með því að reikna í öllum dæmunum með 6% lífeyrissjóðsframlagi
samkvæmt „gömlu aðferðinni“ og reikna jafnframt með jafnháu lífeyrissjóðs-
framlagi samkvæmt skaðabótalögunum, enda ber samkvæmt skýringum með
lagafrumvarpinu að telja lífeyrissjóðsframlag með árslaunum. Hafði trygginga-
fræðingurinn reiknað með 4% framlagi í gömlu aðferðinni, en engu samkvæmt
skaðabótalögunum. Um þetta var gerð ný tafla í skýrslu meirihlutans (tafla 2.
Ekki tekin hér með). Samkvæmt henni þurfi margfeldisstuðullinn að vera 10,0
- 12,3 til að jafnvægi næðist.
Lögð var rík áhersla á fyrirvara um þennan samanburð. Gengið sé út frá sama
örorkustigi í báðum kerfum, þótt hið eldra byggist á læknisfræðilegu örorku-
mati en það yngra á fjárhagslegu örorkumati. Þá væri álitamál, hvaða lækkunar-
hlutfall ætti að nota í eldra kerfi vegna skattfrelsis bóta. Með tilliti til þeirra
dómafordæma, sem áður voru rakin, töldum við að það ífádráttarhlutfall, sem
lögmennirnir gáfu í forsendum sínum (sjá töflu nr. 3), væri að minnsta kosti
nógu hátt. Enn var þar undirstrikað, að samanburðurinn væri einungis á bótum
fyrir fjártjón miðað við gefið örorkustig, en væri ekki samanburður á heildar-
bótagreiðslum samkvæmt bótakerfunum.
Vegna orðalags í erindisbréfi til nefndarinnar um að hún legði rökstutt mat á
það hvort margfeldisstuðull 1. mgr. 6. gr. laganna leiddi til þess að fullar bætur
fengjust fyrir fjárhagslegt tjón var í niðurlagi umfjöllunar um það atriði fjallað
sérstaklega um vaxtaforsendur í tjónsútreikningnum. Það er skilgreiningar-
atriði, háð mörgum forsendum, hvað teljist „fullar bætur“ fyrir fjártjón. Telja
verður, að „fullar bætur“ sé greiðsla, sem bæti upp sennilega vinnutekjuskerð-
ingu slasaða það sem eftir er starfsævinnar, að teknu tilliti til áhrifa þess
hagræðis, sem slasaði kann að vera látinn njóta vegna örorkunnar. Þær skoðanir
voru látnar í ljós, að sú 6% afvöxtun framtíðartekna, sem beitt hafi verið í
slrkum útreikningum í eldra bótakerfi væri of há. Sú spuming væri því réttmæt,
hvort eldra bótakerfi mældi tjónþolum því í raun „fullar bætur“. Þessum kafla í
umfjöllun nefndarinnar verður hér að öðru leyti sleppt, enda breyttust forsendur
við dóm Hæstaréttar 30. mars 1995 í málinu nr. 429/1992.
154