Tímarit lögfræðinga - 01.09.1997, Blaðsíða 42

bóginn geta fylgt því ókostir að sami dómari fari með bæði málin, t.d. sá að
niðurstaða í B-máli gæti skapað tortryggni í garð dómarans þegar hann leysir úr
forsjárdeilunni. Ákvæði 36. gr. barnalaga ættu þó að draga úr henni en þar segir
að ákvörðun um skipan forsjár til bráðabirgða bindi ekki hendur úrskurðarvalds
þegar ákvarða skuli forsjá til frambúðar, enda verði sá aðili sem kveði á um
bráðabirgðaforsjá ekki vanhæfur til að leysa úr forsjármálinu að öðru leyti.
Hér verður þó að líta til þess að kröfum um forsjá bama til bráðabirgða hefur
fjölgað verulega við Héraðsdóm Reykjavíkur frá árinu 1992. Á því ári barst
engin slík krafa, á árinu 1993 ein, á árinu 1994 sex, á árinu 1995 tíu og á árinu
1996 sautján. Málafjöldinn og sú staðreynd að oftast er mjög erfitt að leysa úr
þessum málum vekur sérstaklega til umhugsunar hvort skilvirkni við úrlausn
þeirra sé nægjanleg. Til að tryggja að forsjármál fái hraða meðferð og úrlausn í
samræmi við hagsmuni þeirra barna sem hlut eiga að máli, eins og lög kveða á
um, verður vinnuálagi dómara að vera þannig háttað að þeir hafi ráðrúm til að
sinna þessum málum fljótt og vel. Annað verður að teljast óviðunandi.
Því verður þó ekki haldið fram að málum er varða forsjá barna til bráðabirgða
hafi ekki verið sinnt með viðunandi hætti. Hins vegar er rétt að benda á hve
mikilvægt er að mál þessi fái skilvirka meðferð hvort sem þau eru rekin fyrir
dómstólum eða í dómsmálaráðuneytinu.
182