Tímarit lögfræðinga - 01.06.1999, Blaðsíða 21

skilningi 3., 4. og 5. gr., hafi ekki verið virt, kleift að sækja rétt sinn fyrir dómstólum
eftir að hafa leitað til annarra lögbærra yfirvalda eftir því sem unnt er.
I þessu sambandi er rétt að rifja það upp með hvaða hætti aðildarríkjum
Evrópubandalagsins ber að lögleiða tilskipanir bandalagsins í landsrétt sinn, en
um það er svofellt ákvæði í 3. mgr. 189. gr. sáttmálans um Evrópubandalagið:
Tilskipun er bindandi að því er varðar markmið hennar fyrir öll aðildarríki sem henni
er beint að, en lætur stjómvöld í hverju ríki um í hvaða formi og með hvaða ráðum
því skuli náð.
Að gengnum dómi Vinnudómstólsins hafði stofnunin greitt Marshall hina til-
dæmdu fjárhæð að undanskilinni vaxtafjárhæðinni, sem stofnunin dró í efa, að
heimilt væri að dæma. Var málinu því áfrýjað af hálfu beggja aðila, og kom það
fyrir dómstól lávarðadeildar brezka þingsins, sem ákvað að leggja þrjár fyrir-
spurnir fyrir Evrópudómstólinn til forúrskurðar, en í sambandi við það málefni,
sem hér er fjallað um, skipta tvær fyrri spumingamar máli:
1. Er það svo, þegar innanlandslöggjöf aðildarríkis mælir fyrir um greiðslu
skaðabóta sem það dómsúrræði, er tiltækt sé einstaklingi, sem beittur hefur
verið ólögmætri mismunun af því tagi, sem bannað er með ráðstilskipun
76/207/EBE frá 9. febrúar 1976, að aðildarríkið sé sekt um misbrest á því að
lögleiða 6. gr. tilskipunarinnar, ef í innanlandslöggjöfína hefur verið sett
ákvæði um hámarksgreiðslu að upphæð 6.250 sterlingspund sem þá skaða-
bótafjárhæð, er viðkomandi einstaklingur getur krafizt?
2. Er það svo, þegar innanlandslöggjöf aðildarríkis mælir fyrir um greiðslu
skaðabóta svo sem að framan greinir, þá verði það talinn ómissandi þáttur í
réttri lögleiðingu 6. gr. tilskipunarinnar, að þær skaðabætur, sem dæmdar em:
(a) verði eigi lægri en fjárhæð þess tjóns, sem talið er hafa hlotizt af hinni
ólögmætu mismunun, og
(b) það beri að bæta vöxtum við höfuðstól tjónsfjárhæðarinnar frá þeim
degi, er hin ólögmæta mismunun átti sér stað til þess dags, þegar skaðabæt-
umar em greiddar.
I forsendum sínum minnti Evrópudómstóllinn á það, sem hann hefði marg-
sinnis ítrekað, að 3. mgr. 189 gr. Evrópubandalagssáttmálans legði þeim aðild-
arríkjum bandalagsins, sem tilskipun væri beint til,4 þá skyldu á herðar að inn-
leiða í innanlandslöggjöf sína allar þær ráðstafanir, sem nauðsynlegar væru til
þess að tryggja, að ákvæði tilskipunar verði að fullu virk í samræmi við það
markmið, sem tilskipun væri ætlað að ná, en það væri í valdi hvers ríkis að
ákveða það í hvaða formi og með hvaða ráðum markmiðinu skuli náð.
4 Jafnréttistilskipuninni var beint til allra aðildarríkjanna, sbr. 11. gr. tilskipunarinnar.
87