Tímarit lögfræðinga - 01.06.1999, Qupperneq 23

Um seinni hluta (b) annarar fyrirspumar (vexti af höfuðstóli) sagði dóm-
stóllinn, að við ákvörðun fullra bóta fyrir fjártjón og annan skaða vegna mis-
mununar við brottvikningu úr starfi, yrði ekki litið fram hjá þáttum, eins og
þeim að tíminn liði, sem í reynd gætu lækkað verðmæti bótanna. Að dæma
vexti, í samræmi við þær reglur innanlandsréttarins, sem við eiga, yrði þess
vegna að teljast óhjákvæmilegur hluti skaðabóta í þeim tilgangi að koma aftur
á raunverulegu jafnrétti.
Að lokum sagði dómstóllinn um fyrstu og aðra fyrirspum sameiginlega: „Af
þessum sökum verður svarið við fyrstu og annari fyrirspum það, að túlkun 6.
gr. tilskipunarinnar hlýtur að verða á þá lund, að ekki sé heimilt að ákveða
fyrirfram efri mörk bóta fyrir fjártjón og annan skaða einstaklings, sem orðið
hefur fyrir því, að á hlut hans sé gert með mismunun við brottvikningu úr starfi,
eða með því að útiloka vexti til hans til þess að bæta þeim, sem skaðabætur
hlýtur, tjón af því að tíminn líður þar til höfuðstóll raunverulega greiðist“.
I svari við þriðju fyrirspuminni, sem aðallega varðaði tengsl bandalagsréttarins
og innanlandsréttarins og það, hvort viðkomandi einstaklingur gæti byggt rétt
gegn stofnuninni á tilskipuninni, (sem em utan viðfangsefnis þessarar greinar),
sagði dómstóllinn enn um það efni, sem hér er fjallað um: „Það leiðir af fram-
angreindum hugleiðingum um merkingu og umfang 6. gr. tilskipunarinnar, að
þetta ákvæði er ómissandi þáttur í því að ná fram grundvallarmarkmiðinu um
jafnrétti karla og kvenna, sérstaklega varðandi starfskjör, að meðtöldum skil-
yrðum um brottvikningu úr starfi, sem vitnað er til í 1. mgr. 5. gr. tilskipunarinnar,
sem og, að þegar skaðabótum er beitt sem úrræði til þess að koma aftur á jafnrétti
- í tilefni af mismunun við brottvikningu úr starfi -, verða sKkar skaðabætur að
vera fullar bætur og án fyrirfram takmörkunar varðandi fjárhæð“.5
2.
Við lestur dóms Evrópudómstólsins í Marshall Nr. 2 fer naumast hjá því, að
íslenzkum lesanda verði hugsað til sumra ákvæða skaðabótalaga nr. 50/1993 og
dóms Hæstaréttar frá 22. maí 1998 í máli nr. 311/1997: Andrés Andrésson gegn
Ásmundi Ólafssyni o.fl. í máli þessu var fjallað um þýðingu og túlkun nokkurra
ákvæða skaðabótalaganna, en hér verður aðeins vikið að þeim þætti málsins, er
varðar ákvörðun bóta fyrir varanlega örorku fyrir líkamstjón og þá aðeins 5.-7.
gr. skaðabótalaganna. Akvæði 1. mgr. 6. gr. skaðabótalaganna er svohljóðandi:6
Bætur skal meta til fjárhæðar sem nemur tíföldum árslaunum tjónþola, sbr. 7. gr.,
margfölduðum með örorkustigi, sbr. 3. mgr. 5. gr.
Við upphaflega setningu laganna á árinu 1993 var hér miðað við 7,5 föld
árslaun tjónþola, en með 1. gr. laga nr. 42/1996 var lögunum breytt þannig að
5 Benda má hér á annan dóm Evrópudómstólsins, þar sem byggt er á sömu meginsjónarmiðum og
koma fram í Marshall Nr. 2, þ.e. mál C-180/95 Nils Draehmpaehl gegn Immobilienservice OHG.
6 Sjá athugasemd í neðanmálsgrein 1.
89