Árbók Háskóla Íslands - 02.01.1926, Qupperneq 32

28
reksturinn, en án þess nokkurt slys hafi viljað til, heldur
t. d. blátt áfram at' þvi, að maðurinn er útslitinn, eru hon-
um ekki heimilaðar bætur.
Lögin lata eldri bótaupphæðirnar haldast óbreyltar, fullar
slysabætur (örorkubætur) 4000 kr., dánarbætur 2000 kr. og
viðbót til barna 200 og 400 kr. Bætur þessar munu þrafald-
lega reynast mikils til of lágar, hinir trygðu eru þrátt fyrir
trygginguna að verulegu leyti á eigin áhæltu, trjrggingin er
ekki full. Lögin hafa auðsjáanlega ekki viljað fara lengra i þvi,
að breyla rekstrarskilyrðum atvinnunnar en það, að leggja
alla iðgjaldagreiðsluna á alvinnurekanda, en lálið þessar hóta-
upphæðir haldast óbreyttar fyrst um sinn og það þvi fremur,
sem þau þó innleiddu greiðslu dagpeninga i bótaskyni.
Skilyrðin fyrir þessari tegund bóta eru þau, að meiðslin
valdi sjúkleika lengur en 4 vikur og greiðast þá dagpeningar
eflir þann lima og þangað til hlutaðeigandi verður aftur
vinnufær, deyr eða úrskurður er feldur um varanlcga örorku;
þó aldrei lengur en i 6 mánuði.
Upphæð dagpeninganna er ákveðin 5 kr. á dag, þó aldrei
umfram s/4 venjulegu dagkaupi eða tekjum hins slasaða
við þá atvinnu, er hann hafði þegar slysið varð.
Ákvæðin um það, hverjir taki dánarbætur, eru bælt að
því leyti, að nú er tekið tillit til þess, einnig að þvi er snertir
eftirlifandi maka og foreldra, hver aðstaða hins látna var um
framfærslu þeirra. Enn fremur eru dánarbætur heimilaðar
fósturforeldrum, i sömu röð og foreldrum, hafi þeir verið á
framfæri hins látna eða hann verið lil heimilis hjá þeim,
þegar slysið varð. Loks er stjórn tryggingarsjóðsins heimilt
að víkja frá reglunum, er sjerstaklega stendur á, sbr. 5. gr.
Sú heimild nær, eflir öllu sambandi ákvæðisins, ekki til
þess, að stjórnin geli svift neinn dánarbótum, sem uppfyllir
selt skilyrði, heldur til hins, að greiða megi dánarbælur, þólt
skilyrðum að einhverju leyti sje áfált, svo sem að vanda-
menn ekki hafi verið á framfæri hins látna, en ált visa og
bráða von á því að komast það.
Þótt vanrækt sje að greiða iðgjöld fyrir tryggingarskyldan
mann, telst hann slysatrygður jafnt fyrir því. Atvinnurekandi,
sem vanrækt hefir skyldu sína um trygginguna, sætir seklum
og er skyldur að greiða tvöföld þau iðgjöld, er vangoldin
eru, sbr. 11. gr. Eldri ákvæðin um viðtækari ábyrgð á hend-
nr atvinnurekanda eru burtu fallin. Iðgjöldin má, sem áður,
taka lögtaki. Innheimtulaun lögreglustjóra eru, að því er