Árbók Háskóla Íslands - 02.01.1926, Qupperneq 74

70
um framfærslutryggingu, það kemur í raun og veru lil greina
um allar tryggingar, en einkum þó öryrkja- og ellitrygg-
ingar.
Einn höfuð-kostur yrði samfara eðlilegu skipulagi á fram-
færslutryggingu, þó ekki snerti hann beinlínis eða aðallega
tryggingarmál.
Eins og framfærslumaður yfirleilt verður að sjá fyrir þeim,
sem á hans framfæri eru, eins yrði hann að greiða fyrir þá
tn'ggingargjaldið og væri það honum síst til óhagræðis móts
við hilt, að hafa skuldalið silt tryggingarlaust. En þá kæmi
munurinn í aðstöðu fálæks barnamanns og einhleypingsins,
sem ekki á fyrir öðrum að sjá en sjálfum sjer, svo skýrt
fram, að jafnvel þeir menn hlytu að sjá, sem ekki skynja
þjóðhags mein fyr en búið er að breyta þeim í krónur og
aura. Nú er það svo, að fátækur barnamaður, sem á ef til
vill 10—12 börn eða fleiri, á einalt ekki annars úrkosti en
að setja allan hópinn á »guð og gaddinncr. Þetta hefir, sem
helur fer, einalt flotast á landi hjer, en það má auðvitað
ekkert út af bera, svo ekld sje alt í kalda koli. Þegar greiða
ætli tryggingargjald fyrirfram fyrir allan hópinn, væri ómögu-
legt að loka augunum fyrir hinni erfiðu aðstöðu slíkra
manna, og hið opinbera yrði að rjetta þeim hjálparhönd —
áður en það væri um seinan. Hið rjelta eðli trj'gginga, að
afstýra tjóninu fremur en að þurfa að bæta það, sýnir sig einnig
að þessu leyli. Löggjafmn, sem lítið tillit tekur til framfærslu-
þyngsla í skaltalöggjöf og álögum, heldur þvert á móti í toll-
löggjöf íþyngir gjaldanda því meira, því meira sem á hon-
um hvilir áður, hlyti að rumska við því, að mikið misrjetti
á sjer stað í þessum efnum.
Það á ekki við að rekja þetta nánar í þessu sambandi, að
öðru leyti en því, að almannatrygging vitanlega verður að
taka þetta sama tillit. Hvort sem þessu væri þannig hagað,
að enginn ælti að greiða iðgjöld fyrir sjálfan sig og aðra,
fram yfir ákveðna tölu manna, eða hækkandi afsláttur ætti sjer
slað á iðgjaldinu eftir því sem lleiri væru, þá yrði tryggingin
að vinna vantandi iðgjöld upp á annan hátt. Lægi þá einna
oder Regelleistungen und Mehrleistungen oder freivilligen Leistung-
en zu unterscheiden. Pflicht- oder Regelleistungen sind solche, die vom
Versicherungstriiger beim Vorliegen des Versicherungsfalles gewiihrt
werden miissen, Mehrleislungen sind solche, die von ihm freiwillig
gewahrt werden können .... Ersatzleistungen sind solche, die an
Stelle e'ner Pflichtleistung gewiihrt werden können.