Árbók Háskóla Íslands - 01.01.1947, Síða 14

12
mikill styrkur er eigi vísindum Dana að Carlsbergssjóðnum
eða vísindum Norðmarma að sjóði Friðþjófs Nansens, svo að-
eins séu nefnd tvö dæmi frá frændþjóðum vorum? Vér eigum
aðeins fáa slíka sjóði, og þá litla og lítils megnuga. Undan-
farin ár hafa verið mikil gróðaár hér á landi. Margir menn
hafa safnað miklum auði. Sumir þeirra hafa sýnt örlæti á
ýmsa lund, en mér er ekki kunnugt um, að nokkur eyrir af
öllum stríðsgróðanum hafi verið gefinn til vísindalegra þarfa.
Ef til vill hefur þar glatazt einstætt tækifæri, sem óvíst er,
að bjóðist oftar, til þess að tryggja framtíð íslenzkra vísinda.
En vilji þjóð vor vera menningarþjóð, verður hún að leggja fram
sinn skerf í vísindastarfi mannkynsins, og flestum má þar að
auki vera það Ijóst nú, að vísindin verða að vera sá grund-
völlur, sem þjóðarbúskapur bæði vor og annarra þjóða verð-
ur að byggjast á.
Vísindin efla alla dáð.
Þessi orð Jónasar Hallgrímssonar eru letruð yfir dyrum
þessa salar. Þau eru jafnsönn nú og þau voru, er þau voru
fyrst sungin í samsæti Islendinga fyrir vísindamanninn Paul
Gaimard, fyrir rúmri öld. Því fé, sem til vísindanna er varið,
er varið vel.
Þrjár af deildum háskólans hafa ákveðið að neyta við þetta
tækifæri þess réttar, sem lögin veita þeim, til þess að sæma
nokkra ágæta menn nafnbótinni doctor honoris causa. Munu
nú forsetar þessara deilda lesa upp greinargerðir deildanna fyr-
ir þessum ályktunum þeirra og tekur þá forseti guðfræði-
deildar fyrstur til máls.
Þá tók til máls forseti guðfræðisdeildar. Skýrði hann frá,
að deildin hefði samþykkt að sæma þá séra Friðrik Friðriks-
son og dr. Arne Möller doktorsnafnbót í guðfræði, las upp
greinargerð deildarinnar, en síðan lýsti rektor doktorskjöri
með svofelldum formála:
Samkvæmt ályktun guðfræðisdeildar, er háskólaráð