Árbók Háskóla Íslands - 01.01.1947, Qupperneq 90

88
son og Guðmund Hannesson til þess að gera tillögur um heiti
í íslenzku læknamáli. Skyldu þeir velja málfræðing til sam-
vinnu við sig og kusu mag. Sigurð Guðmundsson. Engar til-
lögur komu frá þessari nefnd, en Guðmundur Hannesson gleymdi
ekki verkefninu. Árið 1941 birtist eftir hann „Islenzk líffæra-
heiti“, og hann lét eftir sig í handriti skrá um heiti í íslenzku
læknamáli. Bæði eru ritin til mikils gagns fyrir þá, er hafa hug
á að tala og rita á góðri íslenzku um læknisfræði.
Guðmundur Hannesson lézt 1. okt. 1946, rúmlega áttræður.
Banamein hans var hjartakölkun, en verulegra óþæginda olli
hún honum ekki, utan nokkurrar mæði við áreynslu síðustu
árin, og á ferli var hann til hinzta dags.
Á langri ævi vann hann óvenjumikið og fjölþætt starf, enda
naut hann lengst af ágætrar heilsu og ríkulegrar starfsorku.
Seinna hluta ævinnar var hann þó nokkuð farinn að tapa minni
og hætti þá til að endurtaka sig, en áhuginn og starfsgleðin
bilaði aldrei, og sílesandi var hann. Drýgstir munu honum hafa
orðið þeir eiginleikar, að hann var með afbrigðum áhugasam-
ur og lét sig allt varða, er hann hugði, að mætti verða til al-
mennrar farsældar; þar við bættust ágætar hagnýtar gáfur
ásamt frjóu ímyndunarafli og framtakssemi, svo hann lét ekki
sitja við orð og hugsanir, heldur reyndi ætíð að framkvæma
þær. Fyrst reifaði hann málið í ræðu og riti og hófst síðan
handa um framkvæmdir. Það liggur því meira og fjölþættara
starf eftir hann en flesta samtíðarmenn hans. Hann gat þess
þó oft við mig, að vegna þess hve hann hafði látið mörg mál
til sín taka, hefðu kraftamir dreifzt meira en hann hefði kos-
ið, sérstaklega fannst honum mannfræði Islendinga hafa orðið
útundan hjá sér, og vann hann þó meira og betra verk á því
sviði en nokkur annar hefur gert.
Guðmundur Hannesson var vel meðalmaður að hæð, skarp-
holda, snar og kvikur á fæti. Hann var hvasseygur með Ijós-
blá augu og ljóshærður, en varð snemma sköllóttur, kinnbeina-
hár, fölleitur og toginleitur. Ræðinn var hann og fjörmaður
mikill, en þó hófsamur. Kaffisopinn þótti honum góður, og