Dýraverndarinn - 01.12.1972, Blaðsíða 42

ur orðið sárfegnari en Darjan varð þá; hann lét hana
elta sig út á grasflöt í garðinum og þar fór hún undir
eins að bíta nýja grasið í sólskininu, en hann stóð þarna
að horfa á Sokku lengur en hann ætlaði, því hann
vissi ekki fyrri til en Ljúdar litli, léttadrengurinn, var
kominn þar út til hans og fóstri hans gamli á eftir, og
þetta var ekki lengi að fréttast, því á svipstund voru
allir komnir á fætur og stóðu þar í kring eða sátu á
fótum sér í grasinu, og Sokka valdi úr grængresinu og
drakk geitamjólkina, sem sótt var handa henni og lét
eins og hún ætti þar heima.
Þennan morgunn mundi Darjan alla sína ævi. A
heimilið allt var kominn nýr blær og fólkið fékk þann
dag eins og nýjan svip og eins og allur bærinn væri
leystur úr einhverjum álögum. Og þó var þessi happa-
dagur ekki enn á enda, því rétt fyrir kvöldverðarmál
sá Darjan hvar förupresturinn kom heim götuna og
teymdi nú asna á eftir sér og hann varð allt í einu
eins og magnlaus af undrun, því hann gat ekki betur
séð en að þar væri kominn litli asninn hans, yndið
hans, sem hann gekk frá síðast í skútanum, svo nauða-
líkir voru þeir. Karlinn lallaði í hægðum sínum að
garðshliðinu, heilsaði Darjan vingjarnlega og spurði
hann hvort hann þyrfti ekki að kaupa sér asna. Darjan
varð svo feiminn eins og barn og sagði, að ekki myndi
sér nú vanþörf á því, en hann hefði verið nokkuð
óheppinn með skepnur um tíma og vissi ekki hvort
hann ætti að leggja það upp. „Það hugsa ég þér sé nú
óhætt héðan af samt," sagði förupresturinn, „og asn-
inn svarna getur orðið þér ofurlítil uppbót fyrir asna-
og úlfaldamissinn og borgunina ætla ég að biðja þig
að gera svo vel að greiða svöngum föruprestum smátt
og smátt, og tíkina þá arna færðu í kaupbæti; hún hef-
ur einhvers staðar slegist í för með mér." Þá tók Darj-
an eftir því, að rakki hafði elt þá og það var Dúdú.
Hana þekkti hann undir eins. „Svo sýndist mér eitt-
hvað af hirðislausum geitum vera hérna suður í skóg-
inum bak við hálsinn," sagði karl „það væri þörf á að
líta eftir ungkiðunum. Ahúra Masda blessi þig og
minnstu þeirra, sem svangir eru," og svo var gamli
presturinn kominn langt út fyrir garð, áður en Darjan
var nokkuð búinn að átta sig á öllum þessum undrum.
Hann ætlaði aldrei að geta skoðað asnann nóg og
strokið honum; og um höfuðið og augun gat honum
ekki missýnst, þau voru nákvæmlega eins og í litla
asnanum hans, sem enginn vissi um nema hann, en
Dúdú gegndi nafni sínu hver sem kallaði, svo hana
þekktu allir. Og ekki þurfti asnatetrið að kvarta yfir
ævinni eða aðbúðinni þar í garðinum og óstrokinn var
hann ekki, og að viku liðinni var hann búinn að fá þar
þrjá stallbræður til að leika sér við og tvær stallsystur,
aðra með svolitlum syni með sér, og það var ekki
minnsta gamanið.
Þó margt væri undarlegt á þessum degi, þá stóðu
þeir Darjan og fóstri hans þó lengi og horfðu forviða
á geitahópinn sinn, þegar þeir komu suður í skóginn,
því geiturnar þeirra voru þetta, á því var enginn efi,
því þeir þekktu margar, en ekki var Sokka gamla þar
þó né jafnöldrur hennar; þær hafa líklega verið lagst-
ar fyrir af elli, en þrefalt fleiri voru þær eða meira og
sívalar af feiti allar saman. Darjan bað fóstra sinn að
stugga þeim heim, því hann þurfti að bregða sér
snöggvast upp í gilið, og það sáust ekki mikil ellimörk
á Badúr gamla, þar sem hann skokkaði heim á eftir
hópnum. En þegar Darjan sá, að líkami litla asnans
var horfinn úr skútanum, en allt annað þar eins og
hann hafði skilið við það, þá skildi hann, að föruprest-
urinn gat ekki hafa verið neinn annar en Bahman
hjarðguð, eða þó öllu heldur Sharever fjalladrottinn,
því um hann kunni Darjan margar sögur, þar sem
hann hafði látið skepnur, sem bágt áttu, hverfa eða
deyja, en gefið mönnum féð aftur, þegar hann þorði
að trúa þeim fyrir því.
Þegar Darjan kom heim var hvert mannsbarn kom-
ið í og utan um geitahópinn og drengurinn kom langa
leið hlaupandi á móti honum til þess að segja honum
frá, að litla Sokka sín væri búin að finna hana mömmu
sína þar í hópnum og hún væri flekkótt, og svo sögðu
allir honum þetta aftur þegar hann kom, og það skildi
enginn nema hann einn; Dúdú var þar líka komin, og
gamla kisa var komin heim svo enginn vissi og sat
þar hjá á þúfu og horfði á, eins og hún ætti það allt
saman.
„Ormúzd hefur blessað þig, Darjan minn," sagði
Badúr gamli fyrsta kvöldið, sem hann labbaði með
skjólurnar til að sækja vatnið handa nýju kúnni, sem
Darjan hafði keypt um daginn. Darjan sagðist vona
að svo væri og þótti vænt um ánægjusvipinn á gamla
manninum.
Það er sagt, að Darjan kvongaðist tveim árum síðar
dóttur eins hins fremsta manns alls Nídraættflokks-
ins og að boðsfólkinu hafi ekki þótt óálitlegt að líta
í kringum sig þar heima fyrir sólarlagið brúðkaups-
kvöldið. Þar var allt krökt af sauðum og geitum um
lautirnar og kjörrin í brekkunum fyrir ofan, en niður
130
DÝRAVERNDARINN