Dýraverndarinn - 01.12.1972, Side 46

Fáein kveðjuorð
Októbermorgunn er að rísa. að bak.i er haustnóttin,
myrk, þögul og köld, hvað ber þessi dagur í skauti
sínu? Þannig spurning leitar jram í hugann oft á tíð-
um að morgni dags, en á þessum degi er eitthvað ógn-
þrungið, sem þjakar hugann, og nú veit ég hvað veld-
ur því, hún Trilla á að deyja í dag — Trilla, ekki man
ég af hverju hún hlaut þetta nafn, en það var henni
gefið á hennar fyrsta sumri sem hún lifði. Hugurinn
teknr til starfa, hann leitar til baka, níu ár aftnr í tím-
ann. Það er vordagur í júní, einn af þessum yndislegu,
hljóðu, mildu dögum sem fylla sálina unaði, allt grcer
sem óðast, nýtt líf er hvarvetna að kvikna. Ungviðin
leika sér, saklaus út um hagann. Sauðburði er að verða
lokið, en eftir eru samt örfáar cer að bera, og ein fer
ég út um hagann að leita þeirra. Og einmitt á þeirri
göngu fann ég þetta litla lamb, nýfcett og ósjálfbjarga
niður í grjóturð, aðeins stóð höfuðið upp úr, og þá í
fyrsta sinn, strauk ég litla höfuðið og lagði undir
vanga minn, og þarna við holuna myndaðist víst sú
vinátta okkar á milli, sem enzt hefur fram á þennan
dag. En sagan er ekki öll. Lambið átti sér vitanlega
móður, og hana meira að segja unga og stygga og
eftir mikið bras við að koma þeim mceðgum heim, þá
hófst hörð og mikil raun við að koma lambinu á spen-
ann og það voru ummceli allra sem þar áttu hlut að
máli, að þetta vceri það allra einþykkasta lamb, sem
fceðst hefði, það vildi ekkert aðhyllast, nema mann-
eskjuna og pelann, og svo lauk, að ég fór með hana
í fanginu heim í bce, en móðirin fór ein út í náttúruna.
Og síðan hefur hún átt sína lífssögu við bceinn, hún
var ekki löng eða ströng hennar yfirferð um dagana,
og oft kom hún í heimsókn, til að fá aukabita í bcen-
um, og aldrei hafði ég svo mikið að gera, að ég mcetti
ekki vera að því að sinna henni.
Hún heftir verið lánsskepna, aldrei misst lamb og
aldrei verið geld, en nú biluðu fceturnir hennar og þar
með hlaut cevin að verða öll.
Þetta er fljótt á litið venjuleg cevisaga einnar kindar,
en ramminn utan um umgjörðina er endurminning,
sem ekki slcer fölskva á. Sumir segja að skepnan sé
skynlaus, en þeir, sem umgangast skepnur og gera þcer
að vinum sínum mótmcela því og þeirra vinátta er
fölskvalaus miklu tryggari heldur en oft gerist á milli
manna.
Aðalbjörg Skarphéðinsdóttir,
Brúsholti, Borgarfjarðarsýslu.
134
DÝRAVERNDARINN