Dýraverndarinn - 01.12.1972, Blaðsíða 30

MJALLHVIT
eftir
Guðlaug Guðmundsson
Það hafði löngum verið álit mitt, að hænur væru
frámunalega heimskar og ekki væri hægt að laða þær
að sér, en sumarið 1970 komst ég þó á aðra skoðun.
Eg var þá á ferð um norðurland, og kom á bæ þar
sem ég þekkti fólkið. Þar var einnig níu ára gömul
stúlka úr Reykjavík, sem hafði þann starfa að gefa
hænsnunum kvölds og morgna, og tína saman eggin
frá þeim. Þar sem ég þekkti litlu stúlkuna vel, vildi
hún endilega fá mig með sér um kvöldið til að gefa
hænsnunum og sagði að hænurnar væru svo fallegar
og góðar. Þegar við vorum komin hálfa leið að kofan-
um, sem hænsnin áttu heima í, kom falleg hvít hæna
á móti okkur. Hún var með fagurrauðan kamb, sem
skar sig vel úr við hvítt höfuðið. Þegar hún kom auga
á mig var eins og hún hikaði við. Ef til vill sá hún að
ég var ókunnugur. Þá kallaði litla stúlkan til hennar:
„Komdu Mjallhvít mín. Já, komdu bara, það er alveg
óhætt." Hún sagði þetta í svo mjúkum og blíðum rómi,
að hænan hélt ótrauð áfram á móti okkur og leit á
fötuna, sem litla stúlkan hélt á í hendinni. Hún rak
jafnvel gogginn í fötuna eins og að hún vissi, að í
henni væri matur, sem hænurnar ættu að fá.
„Þú mátt ekki vera svona óþolinmóð, Mjallhvít
mín," sagði stúlkan, „þú skalt fá þinn skammt eins og
hinar."
Mjallhvít gekk nú fast við hlið litlu stúlkunnar,
fötumegin, og rak gogginn öðru hvoru í fötuna. Litlu
kringlóttu augun hennar voru biðjandi eins og hún
vildi segja: „Gefðu mér nú smábita." Stúlkan nam
staðar, lyfti fötunni upp með því að kreppa handlegg-
inn, því litlu mátti muna, að hænan næði upp í hana.
Síðan klappaði hún hænunni með lausu hendinni um
háls og bak og talaði við hana. Hænan klakaði á móti
svo angurvært og blítt að mér virtist að þær væru að
talast við, og telpan sagði: „Reyndu bara að vera góð,
vinan mín."
„Þið eruð vinir," sagði ég við telpuna. „Já," svaraði
hún „og þú ættir bara að sjá þegar hún kemur að heim-
sækja mig í búið mitt."
Guðlaugur Guðmundsson.
Dýraverndarinn hefur áður birt sögu eftir Guðlaug
Guðmundsson. í 3. tölublaði Dýraverndarans var birt
smásagan Vakað yfir vellinum, en hún er úr bók Guð-
laugs, Vinir dýranna.
„Hvað þá, heimsækir hún þig í búið þitt," sagði ég,
„það væri gaman að sjá."
„Já, vertu bara hérna í nótt," sagði sú litla, „og
sjáðu svo í fyrramálið. Kannske kemur hún þá að
finna mig."
Það varð uppi fótur og fit þegar við komum í kof-
ann. Allar vildu hænurnar verða fyrstar til að ná sér
í korn og annan mat, sem þær fengu vel úti látinn.
Það var rétt með naumindum að telpan kæmist að
matarílátunum, til þess að láta matinn í þau, svo fast
tróðust hænurnar að þeim.
„Þið megið ekki láta svona, frekjurnar ykkar, þið
fáið ykkar skammt samt," sagði telpan, en þær létu
sér ekki segjast og ein þeirra smaug á milli fóta henn-
ar. „Þetta er ljótt, „sagði sú litla, „þú mátt ekki vera
þessi dóni."
Þegar búið var gefa hænunum tíndi telpan eggin
úr hreiðurkössunum, sem héngu á veggnum, og lét
þau í fötuna. Þegar því var lokið vildi hún sýna mér
inn í hús við hliðina á hænsnakofanum þar sem
hænsnafóðrið var geymt. Það sagði hún að væri dýrt
fóður og yrði að ganga vel um það svo það færi ekki
til spillis. Hún fyllti nú föturnar svo þær væru tilbúnar
118
DÝRAVERNDARINN