Dýraverndarinn - 01.12.1972, Blaðsíða 33

• •
Orfá orð um
minkinn
Minkurinn hefur í mörg ár verið umdeildur, allt frá
því að hann var fyrst innfluttur fyrir mörgum árum.
Vegna mistaka og vankunnáttu slapp mikið af mink út,
og það sannaðist að hann aðlagaðist vel íslenzkri
náttúru, og virðist þrífast hið bezta þrátt fyrir að
peningar eru settir honum til höfuðs.
Ekki skal lagður dómur á það hvort rétt eða rangt
hafi verið að leyfa minkaeldi að nýju. Hins vegar er
villiminkurinn staðreynd og hefur reynzt þar lífseig-
ari, en nokkurn hefur órað fyrir, enda er iðulega talað
um minkaplágu.
Eins og sjá má af fyrirsagnasýnishornunum hér á
síðunni á móti, þá er minkurinn eitt af hinum eilífu
fréttaefnum blaðanna, og honum eru ekki vandaðar
kveðjurnar. Meira að segja telst það til afreksverka hjá
börnum og unglingum að drepa mink, hvaða aðferðum
sem beitt er.
Það er búið að gera minkinn að ímynd hins vonda,
og hann á í hugskoti flestra ekkert skilið nema versta
dauðdaga. Hið bezta fólk umhverfist, þegar minkur
er annars vegar, og grípur til hverra þeirra ráða, ::em
tiltæk eru, jafnvei til ráða, sem villidýrin eru ein íalin
kunna.
Enn um sinn verður minkurinn á dagskrá hjá okk-
ur, því hann er skaðvaldur í veiðivötnum og fugla-
varpi, og enn eru engar aðferðir kunnar sem geta
komið í veg fyrir fjölgun hans.
Til þeirra sem hafa aliminka undir höndum, verður
að gera þær kröfur, að öllum varúðarreglum sé fylgt
út í æsar, enda verður því vart trúað að óreyndu, að
algengt sé að minkar sleppi. Við viljum að minnsta
kosti trúa því, að það heyri fortíðinni til.
Að því er varðar villiminkinn, þá þarf að reyna að
útrýma honum, en það á ekki að nota „allar" aðferðir.
Það á að aflífa mink sem önnur dýr á skjótan og kvala-
lausan hátt, en ekki murka úr honum lífið hvernig sem
er, því þetta er þó lifandi kvikindi, sem þjónar eðli
sínu með því að veiða sér til matar.
Ef öruggar aðferðir til útrýmingar á minkinum er
enn ekki kunn, þá þarf að gera gangskör að því að
uppgötva slíka aðferð, en sú aðferð er ekki örugg nema
hún sé kvalalaus dauðdagi fyrir dýrið.
Bréf frá lesanda
Kæri Dýraverndari.
Ég vil þakka fyrir fallegan og vandaðan frágang á
blaðinu, og datt mér þá í hug að láta einhverjar hug-
leiðingar fylgja. Undarlegt finnst mér hve margir sem
áhyggjur hafa af þrengingum villikatta ganga framhjá
því einfalda ráði að gefa þeim að borða. Kötturinn er
sterkt og vel gert dýr frá náttúrunnar hendi, hafi hann
mat, þolir hann vel kulda. Meðan ég bjó í þéttbýli
komu jafnan slíkir gestir að glugganum hjá mér, dag-
lega að vetrinum, en miklu sjaldnar að sumrinu. Mikla
ánægju hafði ég af þeim heimsóknum. Ég legg þann
skilning í dýravináttu og dýravernd að maður skuli
reynast dýrunum vinur en ekki leggja allt kapp á
skjótvirkar útrýmingaraðferðir, þó þær séu að sjálf-
sögðu mikilvægt atriði þar sem við á. Hér við má bæta
því opinbera leyndarmáli að þó nokkurn fjölda hús-
katta mun lögreglan skjóta ár hvert, þar er villikett-
irnir eru styggir og varfærnir og gefa ekki færi á sér,
en húskötturinn varast ekki manninn, jafnvel þótt
borðalagður sé.
En svo aftur sé minnst á þann sjálfsagða rétt dýrsins
að fá skjótan dauðdaga, vildi ég nefna minkinn. Hvað
hefur þetta eina dýr unnið til? Það þykir hrósvert að
aka yfir hann, grýta hann, láta hunda tæta hann sund-
ur lifandi. Þegar minkur slapp úr búri fyrir nokkru,
var sú ein skýring að hann hefði líklega sloppið úr
hrúgunni sem átti að fara að flá. Þeir væru ekki alltaf
svo vel rotaðir. Já, jafnvel hefur prestur ásamt söfn-
uði hlaupið út úr kirkjunni á helgum degi til að murka
lífið úr einum mink. Sá sem trúir þessu ekki, þarf ekki
annað en lesa dagblöðin frá þessum tíma. Ég skora á
Dýraverndarann að láta þennan ósóma til sín taka.
Steinunn Eyjólfsdóttir.
DÝRAVERNDARINN
121