Hugur - 01.01.1989, Síða 41

HUGUR
INGIMAR INGIMARSSON
miklu fremur land skálda og dulspekinga eins og Silesiusar en
þeirra sem leita lausna á ótvíræðum vandamálum samtímans?
Er ekki um að ræða guðs volað eða guðlaust land eins og
Leibniz virtist álíta?
Þeirri spurningu sagðist ég ekki ætla að svara hér í dag. í
fyrsta lagi þyrfti að ræða sérstaklega um dulhyggjuna og hvað
þar sé í raun og veru á ferðinni. Síðan yrði að fylgja hugsun
Heideggers betur eftir og greina sérkenni hennar og bera
saman við einkenni dulhyggjunnar. Ég held að niðurstaðan
yrði ekki jafnaðarmerki á milli þessa tvenns.
Ég vitnaði í Heidegger í upphafi þar sem hann hélt því fram
að hvorki Herakleitos né Parmenídes hafi verið heimspekingar
og að ástæðan til þess hafi verið sú að þeir hafi verið svo miklir
hugsuðir. í þessu er ef til vill þverstæða allrar heimspeki-
sögunnar fólgin. Frumherjarnir þykja vissulega erfiðir en það
útilokar ekki að þeir séu taldir til heiinspekinga. Við eru því
komin í hring í þessu erindi. Ekki aðeins er öllum spumingum
um dulhyggju Heideggers ósvarað heldur er einnig vakin
önnur; sú hvort ekki sé ástæða til að lesa betur fyrirrennara
hinnar heilbrigðu skynsemi Sókratesar til þess að átta sig á hvar
hann fór út af sporinu.
39
L