Búnaðarrit - 01.01.1915, Blaðsíða 60

54
BÚNAÐARRIT
þá ber eg það traust til þeirra, að þéir létu spádóm
þennan aldrei rætast. Eg veit, að sú skoðun er að verða
almenn, að mikils sé um vert að bæta féð og hrein-
rækta það, og gera bændur töluvert til þess nú í seinni
tíð. Sauðfjárkynbótabúin og hrútasýningarnar, er auð-
vitað halda áfram og sækja í sig veðrið, eftir því sem
tímar líða, hjálpa til þess, að féð batni, og vinna bein-
iínis að því, að féð só hreinræktað.
Mér finst líka, að þessi hætta ætti engin að verða,
þegar innflutningurinn er gerður í þessu ákveðna skyni
og sýnt fram á, að arðurinn af kynblönduninni vinst
að eins með því, að báðuin kynjunum sé haldið hrein-
ræktuðum.
Þá kynnu sumir að óttast, að þetta útlenda fé
mundi ekki þrífast hér. En eg er þeirrar skoðunar, að
með góðri meðferð yrði ekkert erfitt að halda því við.
Það þarf bara að ætla því súrhey með þurru heyjunum.
Mér hefir sýnst meðferðin á Leicester-hrútunum í fjall-
iendi Skotlands ekki betri en svo, að eg tel víst, að
þeir mundu duga hór vel með góðri meðferð.
Eg hefi hér skýrslu, er sýnir útfluttan fénað frá
Bretlandi síðan 1861, sem gefin er út af landbúnaðar-
ráðaneytinu þar. í skýrslunni er töluvert ritað um
þennan útflutning og hvernig fénaðurinn, sem fluttur er
út, reynist annarstaðar. Þar er sagt, að Leicester-féð
reynist miður í heitari löndunum heldur en hinum
kaldari.
í enskri landbúnaðarorðabók ný-útgefinni (The
Standard Cyclopedia of modern Agriculture and rural
Economy) segir meðal annars um Leicester-féð, að það
þrifist og þoli vel útivist í Skotlandi 8—10 hundruð
fet yfir sjávarmál.
Einhverja hefl eg heyrt halda því fram, að þetta fé
sé lítið stærra, heldur en þar sem er vænst fé hér á
landi. í oiðabókinni, sem eg hefi nefnt, stendur, að
ársgamlar Leicester-kindur geri frá 45—55 kíló kjöt. —