Búnaðarrit - 01.01.1915, Blaðsíða 62

56
BÚNAÐARRIT
en aðflutningur þess, eins og víðar í heiminum. Á
þannig markað getum við ekki boðið útgengilegri vöru
en kjöt af kynblendingsdiikum.
Ritari Samvinnufélags kaupfélaganna í Skotlandi,
John Drysdale, segir í bréfi til mín 2. okt. 1914:
„Verð á frosnu kjöti í Lundúnum er hátt nú sem stendur.
Það erákr. 1,18 kílóið“. Sennilegt er að kjöt þetta sé
eitthvað dýrara núna, vegna stríðsins. En á verðskýrslu,
sem eg hefl yfir frosið kjöt, flutt til Lundúna, frá 1906—
1913, sést, að kjötið hefir alt af farið hækkandi í verði.
Á þeirri töflu er verðið kr. 0,48—1,18 á kílóið. Lægsta
verðið sést að eins á stöku stað árið 1906. Þetta fyrir
sig er efni í langa grein og verkefni fyrir væntanlegan
viðskiftaráðunaut samvinnukaupfélaganna hér og Slátur-
félags Suðurlands.
Það er nú orðin tízka um allan heim, að lifandi
búfénaður er fluttur landa á milli, til kynbóta, og svo
mikið til kynblöndunar, á líkan hátt og hér hefir verið
rætt um: Fyrsta liðs kynblendingar hafðir til slátrunar
eða annara nota, en ekki látnir auka kyn sitt.
Þar sem líkurnar eru jafn-sterkar og hér, að við
getum auðgast við það að flytja inn sauðfé, er sjálfsagt
að við reynum það, og notum okkur það, ef vel reynist.
Gæta að eins allrar varúðar: Velja féð frá heilnæmum
stöðum í Skotlandi, láta skoða það þar nákvæmlega, áður
en það fer á skip, og fara svo með það, þegar heim
kemur, eftir skynsamlegum fyrirmælum dýralækna.
Alt frá fyrstu hefir mér fundist mál þetta svo
mikils vert, að á ferðum mínum um landið hefi eg gert
mér far um að skýra það fyrir bændum.
Lögin, er banna hér innflutning á öllu lifandi fé,
eru mjög gölluð, og auk þess ekki fullnægjandi til þess
að forðast útlenda búfjárkvilla. Með heyi, sem flutt er
til landsins, geta borist ýmsir kvillar. Til dæmis er
meiri hætta á, að munn- og klaufaveiki berist með heyi
heldur en kindum. Og lifrarveikin, sem eg hefl rætt