Búnaðarrit - 01.01.1915, Blaðsíða 16

10
BÚNAÐARRIT
■eða tveimur. Þetta er mjög hættúlegt fyrir lífið, sem
er falið í egginu. Áður en æðurin flýgur burt, grefur
hún eggið (eða eggin, ef fleiri eru) niður á botn í hreiðr-
inu og hylur það með heyrusli eða öðru, sem nefi er
næst, t. d. þara; þarna liggja svo eggin rótlaus, þangað
til móðirin kemur aftur; og vilji svo til, á meðan móð-
irin er fjarri, að kuidi só, eða máske bæði kuidi og bleyta,
þá verða eggin gegnköld — og jafnvel hvort sem er
hiýtt eða kalt veður; hygg eg, að aldrei lifni ungi úr
þessum eggjum, þó þau sé eðlileg að öllu öðru leyti.
Þau verða fúl eða dauð egg, ef þau eru látin vera kyr
í hreiðrinu.
B. Á egg þau, sem sparkast út úr hreiðrunum,
hefi eg áður minst.
C. Þá er að minnast á óhreinindin, sem koma á
eggin, þegar sumar æðirnar fljúga upp. Þessi óhreinindi
geta orðið eggjunum að meini, þegar mikið er af þeim.
Þau eru ætið, eins og maðurinn sagði: „náttúran á
óréttum stað“. Þau geta sem só valdið því, að rusl
eða dúnn klessist við eggið, festist þar og harðni, og
þegar svo er komið, er það óhæft orðið til útungunar,
því að það mun vera eitt skilyrði þess, að ungi lifni úr
eggi, að það só einlægt hált, svo það geti oltið við í
hreiðrinu; við það verður hitinn á egginu jafnastur, og
skilyrðin að öllu leyti bezt fyrir ungann.
Dúnn í Allir, sem nokkuð hafa fengist við æðar-
Iiroiðrnni. varp, vita, að mjög mikill munur er á því,
hve mikill dúnn er í hverju hreiðri. Sumar
æðirnar „velta sér í dúni“, en sumar búa eigi betur en
svo, að þær hafa tæplega nóg til að láta eggin liggja
á, hvað þá heldur til að breiða ofan á þau, þegar þær
einhverra hluta vegna fara af þeim. Þetta er svo, jafnt
í þröngu varplandi og rúmu. Þar sem kollur sitja mjög
þröngt í varpinu, verður það oft, að þær stela dúni
hver frá annari, og getur dúnforða-mismunurinn í hreiðr-