Búnaðarrit - 01.01.1915, Blaðsíða 37

BÚNAÐARRIT
31
við það, hvað rekjurnar við botninn vilja oft verða miklar
og vondar; margir þekkja og blettina í heystæðum sín-
um, sem oftast hitnar í á sumrum. Hvorttveggja þetta
stafar af botnraka. Það hefir verið ráðlagt, að grafa
lokrœsi í heystæðin, þar sem svona hagar til, en mér
heflr ekki reynst það fullnægjandi. Örugt hygg eg að
væri að leggja lag af smámuldu gijóti eða möl í allan
botninn, ná góðri framrás úr þessu grjótiagi og tyrfa vel
yfir það alt með þurru torfi, svo að rusl úr heyinu fylli
ekki holræsin í grjótlaginu. Að þessu mætti mikið
vinna að vetrinum, og væri þeim stundum vel varið, ef
við það gætu horfið árvissu hitablettirnir og eitthvað af
fúlu botnrekjunum í heystæðunum.
Veggir þurfa að vera svo gerðir, að ekki fenni eða
drepi vatn inn um þá. Þegar hey er hlaðið upp úti, er
lítil hætta á, að vatn drepi inn í hleðsluna, standi hún
nokkuin veginn lóðrétt; heyið verður svo þétt í hleðsl-
unni, að það hrindir vatninu frá sér. Öðru máli er að
gegna með hey í hlöðum; það sígur altaf illa úti við
veggina, og séu þeir óþéttir, þá getur rignt, snjóað og
blásið mikið lengra inn í heyið, heldur en þar sem engir
veggir hafa verið. Einkum eru hálftorf og hálftimbur-
veggir illræmdir fyrir þetta.
Breidd og hæð hlöðunnar er að jafnaði ekki í rétt-
um hlutföllum við lengdina. Til þess að ná sem mestu
rúmmáli sé notað járnþak; ætti breiddin að vera sem
næst lengdinni, eftir því sem mögulegt er að fá bita til,
og hæðin svo mikil, sem ástæður leyfa; því að betri og
ódýrari verður ein hlaða stór en tvær eða íleiri litlar.
Þar sem nokkur tök eru á því, er sjálfsagt að koma
hlöðunum svo fyrir, að hægt sé að teyma hesta eða aka
að innlátsopi sem hæst á hlöðunni, og er það mikill
vinnusparnaður árlega, á móti því að draga upp heyið,
jafnvel þó notaðir séu til þess hestar. Þetta hefir víða
verið vanrækt, og eru hlöður á þeim stöðum mikið