Búnaðarrit - 01.06.1940, Blaðsíða 43

BÚNAÐARRIT
143
liáða og blanda þeim svo meira og minna saman til
í'ramleiðslu sláturdilka.
Kleifaféð í Árnessýslu er fremur smávaxið, harð-
gert og talið gott til beitar. Það er mjög þykkvaxið,
sérlega útlögugott um bóga og holdgott. Það hefir
l>etri herðabyggingu en þingeyska féð og er jafnvel
enn holdþéttara á baki. Er því sjálfsagt fyrir þá bænd-
ur, sem hafa góð beitilönd, og vilja notfæra sér vetrar-
l>eitina til hins ýtrasta og leggja áherzlu á að komast
af með sem minnst heyfóður i fé sitt, að eiga heldur
Kleifafé en þingeyskt fé.
Þingeyska féð er aftur á móti nokkru stærra og
þyngra. Það hefir yfirleitt heldur lausari bógabygg-
ingu og hærri herðakamb en Kleifaféð, virðist tæp-
lega eins harðgert og þolið beitarfé en er líklegra til
þess að geta gefið enn meiri afurðir, sé því fullkom-
inn sómi sýndur í allri fóðrun og meðferð. Því er
rétt fyrir þá, sem hal'a góð skilyrði til þess að gefa fé
vel á vetrum, en hafa minni möguleika á því að fleyta
því við mikla útivist en takmarkaða gjöf, að eiga ær
af þingeysku kyni.
Beztu sláturlömbin munu fást undan vænum ám
af þingeysku kyni og holdgóðum hrútum af Kleifa-
kyni.
Af þeim hrútum, sem notaðir hafa veiáð siðasta
áratug í Árnessýslu, hafa reynzt beztir Óðinn í Núps-
túni frá Ólafsdal og Norðri á Hrafnkelsstöðum frá
Helluvaði í Mývatnssveit. Ég efast um að nokkur
kind hafi verið flutt til Suðurlands síðustu 10—20
árin, sem heíir gert meira gagn en Óðinn. Áhrifa hans
mun lengi gæta í fé Sunnlendinga, ef aldrei verður
gripið til þeirra örþrifaráða að skera féð i Árnessýslu
vegna sauðfjársjúkdómanna.
Óðinn sá ég aldrei en ég hefi heyrt að hann hafi
ekki verið afburða kind að útliti.
Norðri á Hrafnkelstöðum var ágæt kind, prýðilega