Búnaðarrit - 01.06.1940, Qupperneq 46

146
BÚNAÐARRIT
Einar á Kárastöðum í Þingvallasveit sýndi ágæta
hrúta. Fé hans er talið mjög vænt og arðsamt. Hrútar
hans voru mjög ullarmiklir.
Ég hygg, að í engri sýslu á landinu, sem ég hefi
ferðazt um, hafi orðið stórfelldari framfarir á sviði
sauðfjári’æktarinnar, síðustu 10—15 árin, en í Árnes-
sýslu. En þrátt fyi-ir það er fé þar mjög misjafnt að
gæðum, eins og vikið er að hér að framan. Fram-
farirnar munu hafa orðið meiri fyrir austan Hvítá,
einkurn í Hreppum, Skeiðum og í ofanverðum Flóa,
en fyrir vestan Hvítá enda þótt þar hafi fé í uppsveit-
unuxn batnað nxjög á undanförnum árum. Lakast virt-
ist mér ástandið i Grafningnum. Þar var fátt um góða
hrúta, en mikið af léttum, holdþunnum og ljótum
hrúturn, en margir þeirra virtust þó allþolslegir.
Bændur í Grafningi virðast margir liafa vantrú á
kynbótum og telja heppilegra að reyna að framfleyta
fjárbúum sínum með sem minnstum fóðurkostnaði
en skeyta minna um að fá nxikinn arð eftir hvei’ja á.
Grafningurinn er sérstök landkostasveit, og eru því
dilkar þar oft sæmilega þungir þrátt fyrir það þótt
ánum sé víða sýnt all hart á vetrum og lítið hugsað
um kynbætur. En sakir landkostanna ætti að vera
hægt að fá mun vænna fé í Grafningi en í flestum
öðrurn hreppum Árnessýslu, en ef til vill þurfa bænd-
ur þar að bíða enn nokkur ár til þess að geta áttað sig
á því að slíkt borgi sig.
Fyrir 15—20 árum síðan var fé í Árnessýslu yfir-
leitt talið rýrt. Þá var það mun rýrara en fé í Húna-
vatnssýslu. Var það almenn skoðun þeirra, sem þá
sáu fé Árnesinga og Húnvetninga saman á Kili. En á
undanförnum árum hefir stöðugt diægið úr þeirn
mikla mun, sem var á vænleika fjárins í þessum sýsl-
um og læt ég nú ósagt að húnverslca féð sé vænna en
fé í uppsveitum Árnessýslu.
Haustið 1926 hélt Theodór sál. Arnbjörnsson