Hlín - 01.01.1950, Qupperneq 50

48
Hlin
Guðrún hafði, eins og fyr er sagt, ljósmóðurstörf á
hendi í full 40 ár. Hún þjáðist af erfiðum sjúkdómi um
mörg ár, og má nærri geta, að henni hafa eigi verið ljett-
bær ferðalögin um langar torleiðir, eins og þær gerðust
og gerast enn í þessari víðlendu sveit. Hennar var og mik-
ið vitjað úr nágrannasveitum og var það henni eigi lítill
erfiðisauki. Eitt sinn vissi jeg til, að hún var yfir tveimur
fæðandi konum sömu nóttina, og var þó 20 km. leið milli
að fara. Mun svo oftar hafa verið. — Eins og gefur að
skilja voru ástæður heimilanna oft erfiðar, og allur að-
búnaður misjafnlega góður, svo að segja mátti að stund-
um væri ekki neitt til neins. Við þetta átti Ijósmóðirin að
stríða í sínu ábyrgðarmikla starfi. — Kona, sem bjó við
erfið kjör í nágrenni Guðrúnar í mörg ár, hefur sagt við
mig: „Það var ekki einungis, að hún bætti úr þörfum
mínum sem ljósmóðir, heldur færði hún mjer oft það,
sem mig vanhagaði um, og var þá svo nærgætin á þarfir
mínar, að engin mójðir hefði getað bætt þar um.“ — Þessa
kynningu veit jeg að þeir höfðu af henni, sem við erfið
kjör áttu að búa, og hafði hún þó sjálf ekki miklu úr að
spila fyrst framan af.
Er Guðrún hafði verið Ijósmóðir í 30 ár, mintust mæð-
ur í Hraunhreppi þessa afmælis með því að senda henni
gjöf sem þakklætis- og virðingarvott fyrir frábær störf í
þágu þeirra, þeirri gjöf fylgdi handritað ávarp frá þeim,
þar sem svo er að orði kveðið, meðal annars:
„Ekki að ástæðulausu er því haldið fram, að móðurást-
in sje sú hreinasta ást, hin sterkasta taug, sem til sje. Þessu
þarf raunar ekki að lýsa fyrir þjer, því að störf þín nú á
síðastliðnum 30 árum, það er ljósmóðurstörfin, hafa án
efa fært þjer, hvað eftir annað, sönnun um þetta. Vjer
vitum, að þú hefur svo oft sjeð og getað ráðið hið ást-
þrungna og angurblíða augnatillit örþreyttra mæðra, eft-
ir nýafstaðnar þrautir og þjáningar, augnatillit, sem hvílt
hefur á afkvæmum, er þú með ástúð og umhyggju hefur