Melkorka - 01.05.1945, Blaðsíða 42

Viðtal við forstöðukonu barnaheimilisins í Suðurborg
Eftir Guðrúnu Jóiiasdóttur
Áslaug Sigurðardóttir, forstöðukona
barnaheimilisins Suðurborg, býður mér til
sætis í einkaíbúð sinni, sem raunar er ekki
nema eitt lítið lierbergi. En um leið og ég
kom inn, fann ég, hve það var bjart og vist-
legt, og mér kom strax í hug: Þessi stúlka á
eftir að varpa birtu á ævistig margra af
hinni ungu kynslóð.
„Þér hafið lofað viðtali handa Melkorku
eða jafnvel grein,“ segi ég.
„Grein get ég ekki látið,“ svarar hún og
hlær við, „en þó var það reyndar draumur
minn, þegar ég var barn, að verða rithöf-
undur. En við getum reynt að tala saman.“
„Þér fóruð til Ameríku til þess að læra
barnauppeldi?"
„Já. Löngu áður en ég fór, hafði ég tekið
þá ákvörðun, að kynna mér starfsemi lieim-
ila fyrir munaðarlaus börn. Haustið 1942
fór ég á kennaraskóla í Columbia í New
York fylki, en sá skóli kenndi Jrá allar þær
námsgreinar, sem ég ætlaði að stunda, en
fæst nú eingöngu við að kenna stjórn dag-
heimila og leikskóla. Slíkir skólar eru kall-
aðir forskólar í Bandaríkjunum. Húsmæð-
ur hafa verið kvaddar til starfa við hernaðar-
framleiðslu, svo að nú er allmikill hörgull
á vinnukonum, enda eru gerðar margar
breytingar á heimilisháttum í þá átt að létta
störfum af heimilunum, svo að þau komizt
af án vinnukonu, og ætlunin er, að forskól-
arnir verði felldir inn í fræðslukerfið í því
skyni að létta af heimilunum uppeldi smá-
barna.“
„Hvernig líkar yður að starfa að þessu
hér í Reykjavík?"
„Starfið er að vísu erfitt og aðstæður ekki
góðar, því að hús þetta, sem ég hef til um-
ráða, var ekki ætlað til þessarar starfsemi í
upphafi. Ég held nú samt, að vel mætti
breyta þessu húsi, svo að auðvell yrði að
hafa þar vöggustofu og skriðdeild, en leik-
skólinn og dagheimilið yrði að flytja í annað
hús. Nú sem stendur er liér vöggustofa og
heimavist fyrir 30 börn, dagheimili fyrir
34 börn og leikskóli, sem tvískipt er í, og
tekur hann 24 börn í einu. í Tjarnarborg
eru lítið eitt fleiri börn, en þessir tveir stað-
ir eru hin einu opinberu barnaheimili hér
í bæ og ætti það að vera deginum ljósara,
hvílík þörf er á fleiri stofnunum slíkurn
sem þessum í jal'n hraðvaxandi bæ og
Reykjavík er, enda er eftirspurnin meiri
en svo, að hægt sé að sinna henni nema að
litlu leyti. Mér finnst ég blátt áfram vond
manneskja, þegar ég verð að neita fólki um
að rétta þessum litlu einstaklingum hjálp-
hönd, þegar ég veit um nauðsynina og mér
eru kunnar orðnar heimilisástæður þeirra.
Það er því krafa, sem allar konur þessa bæj-
38
MELKORKA