Samtíðin - 01.10.1940, Blaðsíða 10

6
SAMTIÐIN
melri á breidd. Húsið er að mestu
leyli einlyft, en nokkur hluli þess er
þó tvær hæðir, og eru skrifstofur á
efri hæðinni. Verksmiðjan stendur
við Lækjargötu í Hafnarfirði. í öðr-
um enda hússins er vélasalur, en í
hinum enda þess er salur, þar sem
raftækin eru sett saman og prófuð.
Auk þess er þar herhergi, þar sem
slípun og nikkelhuðun fer fram.
Glerhúðun raftækjanna fer hins veg-
ar fram í Reykjavik.
Þetla myndarlega fyrirtæki var
stofnað árið 1936 fyrir forgöngu
þeirra Sveinhjarnar Jónssonár fram-
kvæmdarstjóra, Emils Jónssonar
vitamálastjóra og Nikulásar Frið-
rikssonar umsjónarmanns. Stjórn
]jess skipa núna þeir Emil Jónsson
(form.), Sveinbj. Jónsson, Bjarni
Snæhjörnsson, Guðm. Kr. Guð-
mundsson og Finnhogi Theódórs.
Raftækjaverksmiðjan í Hafnar-
firði er myndarlegur vottur þess,
hvers islenskt framtak má sin orð-
ið í iðnaðarmálum vorum, ef rétl er
á lialdið. Tilvera þessarar verk-
smiðju hefði vafalaust þótt furðuleg
spásögn fyrir nlokkrum árum. Nú
telja menn framkvæmdir liennar að-
cins gleðilegar og sjálfsagðar stað-
revndir á iðnaðaröhl vorri, sem leyst
liefur úr læðingi margs konar at-
hygliverða framtakssemi hér á landi
á síðustu árum. Stofnun verksmiðj-
anna var hein afleiðing af stórauk-
inni rafvirkjun á Islandi. Er þess að
vænta, að hennar híði á komandi ár-
um mörg viðfangsefni undir öruggvi
leiðsögn forstjóra síns og stjórnar.
Samlíðin óskar verksmiðjunni lil
liamingju með traust það og velvild,
sem liún liefur þegar öðlast, og væri
þá vel, ef dæmi Rafha yrði til þess,
að ýla undir aðrar mikilvægar fram-
kvæmdir á sviði islensks iðnaðar.
Gleðiefn i
má það teljast, að hverri þjóð skuli
vera hollast að nevta þeirrar fæðu,
sem land hennar framleiðir. Þjóð-
hollustu íslendingar 18. aldarinnar,
þeir síra Björn Ilalldórsson i Sauð-
lauksdal og Eggert Ólafsson, skildu
þetta. Það er hlátt áfram hressandi
nú á dögum að lesa eggjunarorð ])ess-
ara manna, sem eru á þá leið, að ís-
lendingum heri að nota alt innlent
fyrsl og fremst. Ef við hlýddum lög-
eggjan þessara mætu 18. aldar
manna og neyttum hollrar, innlendr-
ar fæðu í réttum hlutföllum, mundi
hér húa hraustari þjóð en raun er á.
Vafalaust mætti fæða hér margfalt
fleira fólk en nú hýr í landinu ein-
göngu á íslenskri fæðu.
Hóteleigandi (við skrifstofuþjón
sinn): — Þú hefur víst ekki gleijmt
neinu, þegar þú skrifaðir reikning-
inn á gestinn, sem var að fara?
Skrifarinn: — Nei, áreiðanlega
ekki. Af hverju heldur húshóndinn
það?
Hóteleigandi: — Gesturinn var
nefnilega svo ánægður á svipinn,
þegar hann fór.
— Er það jómfrú, sem ég er að
dansa við, eða er það eiithvað ann-
að?