Samtíðin - 01.10.1940, Blaðsíða 18

14
SAMTÍÐIN
lausaleiksbarn, barn náttúrunnar.
Hún er úr sjávarþorpi vestur á fjörð-
um, en liún er fyrir löngu búin að
laga sig eftir umhverfi sínu hér. Hún
hefur veriS hjá skipasmíSahjónun-
um, síSan hún kom í bæinn. Kona
skipasmiSsins er einnig aS vestan.
Dóra var 13 ára, þegar Hún kom, suS-
ur, nú er hún 17. Ég hef fylgst meS
henni í þessi fjögur ár. Ég hef heyrt
fótatak hennar breytast úr trítli lít-
illar telpu, í fótatak ungrar stúlku,
sem veit, bvaS hún vill. Ég mah svo
greinilega, þegar hún varS ástfang-
in í fyrsta sinn. Þá varS ég var viS
ofurlítiS víxlspor i fótatakinu henn-
ar. ÞaS var ungi, laglegi stúdentinn,
sem heillaSi hana. Stúdentinn, sem
bjó einn vetur hér uppi á lofti og
drakk sig fullan á hverju laugar-
dagskvöldi. Nú er bann farinn til
Ameríku, og Dóra er búin aS vera
skotin í mörgum, síSan hann fór.
Æskan er svo bvildynd, og á svo
liægt meS aS gleyma. Nú er Dóra
hætt aS vera vandlát og er hrifin af
hverjum, sem er. Aumingja Dóra
litla. Þá er þaS Gunna Geirs, kjafta-
kerlingin. Fótataki hennar er ávalt
svo mikiS niSri.fyrir. ÞaS er oft örS-
ugt aS lesa þaS, því aS þar ægir öllu
saman, sönnu og lognu. Stundum er
fótatak hennar þunglamalegt, þaS er,
jiegar b'tiS skeSur í bænum, en stund-
um er þaS létt og fjörugt, þaS er,
þegar slúSursögu-uppskeran er góS.
Áhugamál mannanna eru margvís-
leg. ESa bann Einar Gíslason Ijós-
myndari, laglegnr og hæruskotinn.
Þessi prúSi maSur, sem í engu má
vamm sitt vita. MaSurinn, sem nýt-
ur álits almennings. Skyldi nokkur
trúa því, aS hann béldi viS vinkonu
konunnar sinnar? Nei, áreiSanlega
ekki. En svona er þaS samt. Fóta-
tak lýgur aldrei. Svo verS ég aS geta
lians Jóhannesar Torfasonar, manns-
ins, sem fariS hefur í hundana. Hann
slær sér fyrir mat og drykk, sérstak-
lega drykk, því aS maturinn er ekki
eins nauSsynlegur. Hann fer hér
frambjá á eftirmiSdögunum, á leiS
sinni niSur í bæinn. Þá er fótatak
hans vanalega timbraS. Svo fer hann
bér aftur um seint á kvöldin eSa fyrri
part nætur. Þá er fótatak bans reik-
ult, en fult af lifsgleSi og fjöri, því
aS þá á .Tóhannes Torfason allan
Iieiminn.
En þaS er eitt fótatak, sem eilif-
lega mun bergmála í eyrum mínum,
bergmála i sálu minni; þaS er fóta-
tak litlu stúlkunnar, sem kom í bæ-
inn aS vorlagi, þegar sólin hækkaSi
á lofti. ViS komu hennar hækkaSi
hamingjusól lifs míns einnig á lofti.
Þessi litla stúlka kom til bæjarins
til þess aS leita sér lækninga. Hún
var bölt. EölIuS eins og ég. í fyrsta
sinn, er ég heyrSi biS ókunna fóta-
tak hennar, leit ég upp frá vinnu
minni. ÞaS var eitthvaS í þessu haltr-
andi fótataki, sem snart viSkvæm-
ustu strengi sálar minnar, einhver
sjaldgæf ást og blíSa. ÞaS var svo
afar ólíkt öllu fótataki, sem ég hafSi
beyrt um ævina. Svo gekk liún hér
framhjá á hverium degi, og fyr en
mig varSi, var ástin vöknuS i brjósti
mínu. Ástin, meS öllum sinum marg-
víslegu tilfinningum: Eftirvæntingu,
von, kvíSa, gleSi, vonbrigSum og af-
brýSissemi. Ég þekli ekki nafn þess-
arar litlu, höltu stúlku, og mér fanst