Samtíðin - 01.10.1940, Blaðsíða 17

SAMTÍÐIN
13
ist mér þetta örðugt, eu margra ára
þjálfun liefur komið því til leiðar,
að nú veitist mér það auðvelt. Ég les
fótatak manna eins reiprennandi og
bókelskur maður les bækurnar sín-
ar. A morgnana eru það hinir ár-
vökru verkamenn, sem leggja leið
sína framhjá glugganum mínum.
Fótatak þeirra er vekjarakluklvan
mín. Það er þungt og markvíst, og
maður gæti trúað, að það vekti liinn
nýfædda dag til starfs. Það fvlgir því
svo mikill kraftur og von. Von um
vinnu og daglegt brauð, sér og sínum
til handa. Á kvöldin heyri ég ])að
aftur, en þá er ])að orðið breytt. Þá
er það ekki eins samstilt og á morgn-
ana. Sumt fótatak er fult af gleði.
annað er fult af sorg. Það er svo
mikið til af hvoru Iveggja í heimin-
um. Þegar á morguninn líður hevri
ég annars konar fótatak. Það rísa
ekki allir jafn snemma úr rekkju.
Þetta fótatak er ólíkt fótataki verka-
mannanna. Það vantar i það kraft-
inn, en það er auðugra af vissu og
sjálfstrausti. Það er fótatak þeirra,
sem stunda fasta atvinnu. Þetta fóta-
tak greini ég í sundur, og ég þekki
eigendurna, þó að ég liafi aldrei séð
nema fætur þeirra. Sögur þessara
manna eru inér kunnar, því að fcita-
tak getur ekki þagað yfir Ieyndar-
málum. Hér er til dæmis ríki, feiti
stórkaupmaðurinn, sem býr hér ofar
í götunni. Það eru víst flestir, sem
halda, að liann sé hamingjusamur,
en svo er eigi. Fótafak hans hefur
trúað mér fyrir því. Hann er óham-
ingiusamur í hjónabandi sinu. Hann
elskar Ijóshærða stúlku, sem vinnur
á skrifstofunni hjá honum. Það hef-
ur komið fvrir, að þau bafa gengið
framhjá glugganum mínum, og ég
hef hevrt fótalak Jieirra láta vel
hvort að öðru. Svona getur fótatak
verið óvarkárt. Svo er það gamla
kenslúkonan, sem býr í húsinu hans
Signnmdar bakara. Hún heitir Her-
dís Frimanns. Ég þekki nafn henn-
ar, því ég hef heiðurinn af að gera
við skóna hennar. Hún strunsar hér
framhjá og lítur hvorki til hægri né
vinstri. Hún gerir sér far um að láta
svip sinn bera því vott, að hún fyrir-
líti alt, hvort sem það er dautt eða
lifandi. Hún er ein af þessum per-
sónum, sem líta niður á samborgara
sina, en sjá sjálfa sig i stækkunar-
gleri. Aumkunarverðar smásálir. Það
er hin upprennandi kvnslóð, sem að-
allega verður fyrir barðinu á lienni,
og hún fordæmir ástarævintýri unga
fólksins. En sjálf gengur hún með
dulda ástarþrá í sínu innfallna
brjósti. Ástarþrá, sem aldrei mun
rætast. Svona liörð geta örlög gam-
alla kenslukvenna verið. Svo er það
eitl fótatak, sem ég fyrirlít af allri
minni sál. Það er fótatak rukkarans,
lians Tómasar. Ég hef aldrei heyrt
fótatak, sem lýsir jafn ógeðslegu
hugarfari, enda veit ég, að þetta er
ilhnenni. Hann er kröfuharður og
miskunnarlaus við þá fátæklinga,
sem bann rukkar, en skríður eins og
lúbarinn hundur fyrir þeim, sem
meira mega sín. Hann er duglegri við
að rukka aðra en að greiða sínar eig-
in skuldir. Upp á síðkastið hef ég
neitað að gera við skóna hans. Svo
er það hún Dóra, litla stúlkan, sem
er í vist hjá skipasmiðnum, sem á
heyrnarlausu tvíburana. Dóra er