Samtíðin - 01.10.1940, Blaðsíða 16

12
SAMTÍÐIN
Fótatak þeirra, sem framhjá ganga
Smásaga eftir Hans Klaufa
EG ER AÐEINS fatlaður skó-
smiður, en ég vinn fyrir mér
á heiðarlegan hátt og þykist hafa
sama tilverurétt og riki maðurinn,
sem býr hér beint á móti. Þann
fyrsta hvers mánaðar greiði ég húsa-
leigu mina, fæði og fatnað, og ég
greiði einnig skilvíslega skatta og
opinher gjöld. Skilvísi er mér í blóð
borin. Fötlun mín fyllir mig oft og
tíðum öfund og gremju í garð þeirra,
sem heilbrigðir eru. Ég veit, að þetta
er rangt af mér, en ég fæ ekki við
það ráðið. Stundum er það líka með-
bræðrum mínum að kenna, að þess-
ar tilfinningar vakna í hrjósti mínu.
Mér finnast þeir fáu menn, sem ég
hef afskipti af, líta niður á mig og
sýua mér lítilsvirðingu vegna bækl-
unar minnar. Þetta eru hinir svo-
kölluðu viðskiptavinir mínir. Menn,
sem koma til min með sína gatslitnu
og hælaskökku skó til viðgerðar.
Þeir lcoma inn í vinnustofu mína,
fleygja skónum sínum á borðið, fara
um það fáeinum orðum, að viðgerð-
in verði að vera fljótl og vel af hendi
leyst, og hverfa síðan á I)rott. Nokkr-
um dögum seinua koma þeir aftur
og sækja hina viðgerðu skó. Ég rétti
þeim skóna, vafða innan i gamalt
Morgunhlað eða Vísi, um leið og ég
segi: — Sex krónur og fimmtíu aura,
takk. —■ Þá fleygja þeir í mig snjáð-
um tíu króna seðli. Ég leysi spotl-
ann utan af buddunni minni og gef
þeim þrjár krónur og fimmtíu til
baka. Síðan kasta þeir þurlega á mig
kveðju og fara leiðar sinnar. Þetta
eru öll þau viðskipti, sem ég hef af
meðbræðrum mínum. Engum þess-
ara manna dettur í hug að mæla til
mín lilýlegt orð eða brosa vingjarn-
lega við mér. Engum þeirra kemur
til hugar, að ég sé einstæðingur, sem
taki fegins hendi við örlitlu vináttu-
merki. Einstæðingur, sem þrátt fyr-
ir vanskapaðan líkama á þó í fórum
sínum ódauðlega sál, er býr vfir fögr-
um draumum og þráir samlíf og
samúð annarra marina. Ég er mað-
ur en ekki dýr, skapaður i guðs
mynd, þó áð ofurlítið hafi þar út af
brugðið. Kuldalegt viðmót sæi'ir sál
mína og gerir tilveru mína enn
skuggalegri.
Skósmíðavinnustofa mín er í kjall-
ara á gömlu timburhúsi, sem stend-
ur við alfaraveg. Ltill gluggi er á
stofunni, hálfur í jörð. Það er þessi
litli gluggi, sem mótar sjóndeildar-
hring minn. Inn um hann gægjast
sólargeislarnir, sem lýsa upp tilveru
mína. Gegnum þennan litla glugga
nýt ég lífsins. Inn um hann laumast
liinn annríki dagur og þögula nótt.
Gegnum hann hefur hamingjan sótt
mig heim og sorgin lagst þyngst að
mér. Sorgin er fylgifiskur hamingj-
unnar. En þrátt fyrir alt gæti ég ekki
lifað, ef þessi gluggi væri byrgður.
Til þess að stytta mér stundir, hef
ég lamið mér að lesa fótatak þeirra,
sem framhjá ganga. í fyrstu reynd-