Samtíðin - 01.10.1940, Blaðsíða 22

18
SAMTlÐIN
lega unnið jafnt á nóttu sem degi.
Við skulum fvlgja amerískum
kvenlögregluþjóni á vörð liennar út
i eina af stórborgum Bandaríkjanna
kl. 11 síðd. — Orðið lögregluvörður
minnir okkur einna helst á burða-
mikla og fíllirausta karlmenn,
klædda einkennisbúningum með
gyltum linöppum. En hér á ekkert
slíkt við. Kvenlögregla Bandaríkj-
anna er yfirleitt ekki einkennisbúin,
og stúlkurnar í henni eru hvorki
stórar né þreklegar. Þær eru ekki í
neinum viðhafnarbúningi, en þær
eru klæddar þokkalegum, nýtísku
fötum. Það má einna helst þelckja
þær frá öðru kvenfólki á fullkomnu
látleysi í framgöngu og íburðarleysi
í ldæðaburði. En kvenlögreglnþjónn
befir tvö ótviræð einkenni, sem bæði
eru falin í bandtöskn hans: skamm-
byssu og lögreglumerki sitt. Hið
fyrnefnda Jiotar liann sér til varnar,
en þótt merkilegt megi teljast, hafa
amerískir kvenlögregluþjónar sjald-
an þurft að grípa lil byssu sinnar i
varnarskyni, þótt starf þeirra sé eng-
an veginn hættulaust. Hins vegar
þurfa þeir oft að sanna réttindi sín
með því að sýna merki sitt.
VIÐ ÖIvUM af stað í lögreglubíl.
Þar sem við erum í Detroit, er
þetta vitanlega Fordbíll. Ilann er að
öllu leyti eins og venjulegir bílar.
Enginn fær séð, að hér sé lögreglan
á ferð. Við ökum eftir hinum breiðu
og glæsilegu aðalgötum borgarinn-
ar, þar sem umferðin er gífurleg.
Það er eins og uppljómaðir skýja-
kljúfarnir renni að lokum saman við
bláan kvöldhimininn. Við sjáum alls
ekki, hvar turnar þeirra enda. Við
ökum áfram, því að starfssvið okk-
ar er ekki á þessum alfaravegum,
heldur úti .í fátæklegri borgarhlut-
um, þar sem göturnar eru ekki eins
uppljóinaðar og liér.
Ekki höfum við ekið lengi um, eitt
af þessum hverfum, er við komum
auga á unga stúlku, er reikar þar
fram og aftur, án þess að hún eigi
sér nokkurn sérstakan ákvörðunar-
stað. Við veitum henni athygli góða
stund, en að því loknu tökum við
hana tali, skýrum henni frá þvi, að
hér sé lögregluþjónn á ferð, og biðj-
um hana að segja okkur, hvert hún
sé að lialda. Þar sem, svör hennar
eru mjög loðin og lnin er ekki nema
16 ára gömul, ökum við henni til
lögreglustöðvarinnar. Þar gerist liún
brátt ræðnari og hreinskilnari.
Hún er ein af þeim þúsnndum
ungmenna, sem hafa yfirgefið sveit-
irnar í þeirri trú, að þau gætu hlotið
atvinnu og höndlað gæfuna í borg-
inni. Skemtanafísnin hefir þyrlað
mörgum, ungum stúlkum úr átthög-
um þeirra alla leið út á malbik stór-
borganna. Dögum saman hefir þessi
unga stúlka árangurslaust leitað sér
atvinnu. Þegar peningarnir, sem liún
hafði að heiman, vorn þrotnir, sá
hún ekki annað ráð sér til fram-
dráttar en að ofurselja sig nætur-
starfi hinna lauslátari kvenna. Lög-
reglan virðist hafa skorist hér i leik-
inn á réttri stund. Hún veitir nú
þessum 16 ára gamla unglingi þá
lijálp, sem, hann hefir árangurslanst
leitað. Hér hefir enn einu mannslífi
verið forðað frá yfirvofandi tortim-
ingu.