Samtíðin - 01.10.1939, Síða 14

10
SAMTÍÐIN
GERALD KERSH:
PROMEÞEVS, smásaga
HANN YAR ekki annað en skop-
mynd af manni, þar sem hann
kom labbandi í bægðum sínum. Fót-
leggir lians voru stutlir og gildir og
hrjúfir eins og tréstofnar. Hann bar
ekkert nafn, kunni elcki að tala, eai
var stórvaxinn og luralegur. Og lík-
ami bans var allur kafloðinn.
Iiann var jafnbola, og þegar liann
gekk, náðu bendur lians niður und-
ir ökla. Handleggir lians vorn svo
langir og bak lians svo bogið, að
aftan fyrir liktist hann górilla. Þrek-
legur báls og axlir ásamt lútandi
böfði minti á apa.
En beilabú lians var stærra og
brjóst lians loðnara en á górilla.
Hann var ekki api, sem líktist
manni, beldur maður, er líklist apa.
Hann var meira að segja í fötum.
Á lierðum sér bar liann luraleg-
an, ósútaðan loðfeld, sem var ó-
þjáll eins og eikarfjöl og furðn
druslulegur. í liægri liendi bar liann
stóran stein, sem öðru megin var
með skörðóttri egg. Á kinnum lians
og neðan við eyrun löfðu liárklepr-
ar, og undir háum gagnaugunum
g'lampaði á smá augu, er leiftruðu
af villimannslegri greind. Ofan við
þau var eittlivað, sem átti að heita
enni, en líktist öllu fremur örlitlu
rjóðri í ósnortnum frumskógi.
Hann gekk hratt og skimaði bæði
til hægri og vinslri. Hann sá það
glögt á ýmsum kennimerkjum, að
þarna liafði vísundur verið á ferð.
Og liann liafði vil á ýmsu öðru, t.
d. að þegar hlýnaði i veðri og snjóa
leysli, tólc grasið að gróa. Grasið
var girnilegt til álu. Hann át sjálf-
ur gras eins og vísundurinn, sem
bann var að elta. Þegar blýnaði i
veðri, tóku uxarnir að eiga vingott
við kýrnar. Gömlu bolunum geðjað-
ist best að yngstu kúnum. En oft
urðu út af sliku harðir árekstrar,
og lyktaði þeim einatt með því, að
eittlivert nautanna lá dautt eftir.
Slíkt táknaði nýtt kjöt.
Hann fylgdi slóð vísundarins.
Brátt fann bann lyktina af dýrun-
um, og skönnnu síðar sá liann, livar
þau stóðu í dalverpi. Þau böfðu
myndað bring, og tveir bolar voru
i þann veginn að ráðast livor á ann-
an. Annar var gamall og úfinn, liinn
var ungur og einlileypur.
I mollulegu vorloftinu niðri í
dalnum fór fram ægileg viðureign.
Ungi bolinn stangaði út í loftið og
öskraði eins og óður væri. En gamla
nautið fór sér að engu óðslega, enda
þótt augu þess væru blóðldaupin
af beift. Það liörfaði i fyrstu und-
an áhlaupum yngri bolans, en við
og við hlupust nautin þó á, svo að
það brakaði í bausum þeirra. Yngra
nautið bamaðist mjög að óþörfu,
enda gerðist það brátt linara i sókn.
En gamla nautið neytti bér lífs-
reynslu sinnar. Það bafði fyr í ferð-