Fréttablaðið - 19.02.2010, Qupperneq 28

6 föstudagur 19. febrúar
Á þriðjudaginn verð-
ur opnuð sýning Veru
Pálsdóttur ljósmynd-
ara á kaffihúsinu Mokka
á Skólavörðustíg. Í viðtali
við Föstudag segir Vera
frá uppgjöri sínu við
fortíðina og endurnýjaðri
ástríðu sinni á ljósmynd-
un.
Viðtal: Hólmfríður H. Sigurðardóttir-
Ljósmyndir: Vera Pálsdóttir og Palli
Önna
Það er ekki að sjá að í litla dúkku-
húsinu hennar Veru Pálsdóttur í
miðbæ Reykjavíkur búi ljósmynd-
ari sem hefur verið á mála hjá
mörgum af virtustu tískutímarit-
um heims. Á veggjunum er ekki
ein ljósmynd. Enda segist Vera
sjálf aðeins hafa tekið eina mynd
um ævina sem hún gæti hugsað sér
að hafa upp á vegg hjá sér. Ljós-
mynd af íslenskum sóleyjum sem
hún tók í fyrrasumar. Þetta er ef til
vill lýsandi fyrir tilfinningar henn-
ar til eigin fortíðar í ljósmyndun-
inni, sem hún gerir upp við á ljós-
myndasýningu á Mokka sem opnar
á þriðjudaginn. „Ég vildi uppgjör við
það sem ég er búin að vera að gera.
Ég er búin að vera að taka tískuljós-
myndir í mörg ár,“ segir Vera Páls-
dóttir um ljósmyndasýningu sína
sem hún opnar á Mokka á þriðju-
dag. „Þetta eru fagurfræðilega mjög
fallegar ljósmyndir en mér fannst
alltaf vanta eitthvað meira í þær,
einhverja dýpt. Þess vegna hef ég
aldrei áður sýnt þær. En samt hef
ég gengið með það í maganum í ár
að halda á þeim sýningu, kannski
einmitt af því að þær eru þrátt fyrir
allt mjög fallegar,“ segir Vera.
Það var ekki fyrr en hún fór að
velta málunum fyrir sér með vini
sínum, Brynjari Jóhannssyni, að
sýningin fór að taka á sig mynd.
„Brynjar er hreinn og beinn, sark-
astískur með svartan húmor, og
frábær textasmiður. Við ákváð-
um að búa til texta við myndirn-
ar. Við það skapaðist frábært mót-
vægi. Sjálf þekki ég auðvitað þess-
ar myndir út og inn en þegar ég sá
þær með textanum fannst mér þær
koma til mín allt öðruvísi. Það var
komin einhver dýpt í myndina sem
vantaði.“
FRÍKSJÓV Á MOKKA
Hið fornfræga og sérstaka kaffi-
hús Mokka finnst Veru eiga vel við
stemninguna sem hún vill skapa á
sýningunni. Hana langar að skapa
þá upplifun hjá áhorfendum að
þeir séu staddir á einhvers konar
fríksjóvi, þegar fallegar myndirnar
blandast grófum textanum. „Ég vil
að upplifunin verði svolítið eins og
að fara í sirkus og horfa á skrítna
liðið,“ útskýrir hún.
Uppsetning sýningarinnar minn-
ir líka á síður í tímariti. „Þetta lítur
út eins og síður sem hafa verið
klipptar út úr tímaritum, brotnar
saman og límdar upp á vegg. Þessi
tenging við tímaritin er algjörlega
ég. Þess vegna vil ég að myndirnar
myndi hugrenningatengsl við for-
síðu á tímariti, efnisyfirlit, auglýs-
ingar og aðrar dæmigerðar síður úr
tímaritum.“
Vera segir að á tímabili hafi hana
jafnvel langað til að rústa myndirn-
ar sínar, áður en hún komst að nið-
urstöðunni um hvernig best væri
að gera upp við þær. „Í þessari tísku
og allri þessari fegurð er svo mikið
feik. Ég fann fyrir þörf til að rústa
þessu, hreinlega, og um leið þess-
um grunna heimi sem byggir á yf-
irborðskenndri fegurð. En ég sá mig
ekki fyrir mér framkvæma einhvers
konar niðurrif á myndunum sjálf.
Ég er enginn listamaður.“
Þegar hún fór að vinna með
Brynjari og grafíska hönnuðinum
Birnu Einarsdóttur hafi hún fund-
ið frelsistilfinningu sem hún hefur
lengi saknað. „Við höfum öll verið
að experimenta og fara út fyrir
okkar box. Þetta þykir mér mikil-
vægt, því mér fannst ég vera komin
djúpt ofan í eitthvert box sem ég
varð að komast út úr. Þetta sam-
starf hefur hjálpað mér við það
og þess vegna lít ég á sýninguna
sem raunverulegt uppgjör við for-
tíð mína.“
FANN TÝNDA HLEKKINN
Vera hafði verið í fjölda ára búsett
í París, þar sem hún tók myndir
fyrir mörg af virtustu tímaritum
heims. Hún flutti heim til Íslands
fyrir þremur árum og hefur síðan
verið sjálfstætt starfandi auk þess
að mynda fyrir Nýtt líf. Hún segir
nýja tíma að renna upp í ljósmynd-
um sínum, enda hafi henni nú tek-
ist að losa af sér einhverja hlekki.
„Ég var að verða brjáluð á því hvað
myndirnar mínar voru hreinar og
fullkomnar. Ég var með hluti eins
og rétt hlutföll og fullkomnar hend-
ur á heilanum og búin að ná svo
fullkomnum tökum á því að mynd-
efnið var orðið því sem næst leik-
húslegt. En nú er ég komin á allt
annað stað.“
Þá er hún komin í samband við
stílistann Þorstein Blæ. Í honum
segist hún hafa fundið sinn týnda
hlekk. Þeirra fyrsta sameiginlega
verk var myndasería sem birtist í
nýjustu útgáfu Nýs lífs og þar, segir
Vera, má fá nasasjón af þeirri teg-
und ljósmyndunar sem hún ætlar
meðal annars að einbeita sér að
í framtíðinni. „Hann er ekki bara
stílisti heldur artisti. Eftir að við
fórum að vinna saman endurnýj-
aðist ástríða mín fyrir ljósmynd-
un.Við höfum stóra drauma með að
gera hluti saman í framtíðinni.“
Með myndavélina á lofti. Undanfarin þrjú ár hefur Vera Pálsdóttir unnið sjálfstætt hér á landi og meðal annars mynd-
að fyrir Nýtt líf. Þar á undan starfaði hún í mörg ár sem tískuljósmyndari fyrir mörg af virtustu tískutímaritum heims.
Myndirnar hennar Veru. Hér gefur að líta nokkrar af ljósmyndunum sem verða á sýningu Veru Pálsdóttur ljósmyndara á Mokka.
UPPGJÖR VIÐ FORTÍÐINA
Í þessari tísku og allri þessari fegurð er svo mikið feik. Ég fann fyrir
þörf til að rústa þetta, hreinlega, og um leið þessum grunna heimi
sem byggir á yfirborðskenndri fegurð.