Morgunn - 01.12.1942, Qupperneq 6

132
M O R G U N N
eins og þið lifið hvor inn í annan eða rennið alveg sam-
an“.
Eitthvað á þessa leið fórust Jakobi orð.
Maður þessi hét Þorsteinn. Við vorum jafnaldrar,
aldir upp sinn á hvorum bæ, örstutt á milli. Við sótt-
umst mikið eftir að vera saman svo að foreldrum mín-
um og afa og ömmu hans, sem hann var hjá, þótti
stundum nóg um, því að snemma urðum við að fara að
vinna, þar sem mikil fátækt var á báðum heimilunum.
Lýsing þessi á sambandi okkar var því hárrétt. Sá
siður hélzt á milli okkar, að ég held að mér sé óhætt
að segja, að við höfum sagt hvor öðrum jafnvel við-
kvæmustu hugsanir okkar, og þannig höfum við átt
hvor með öðrum allt, sem við vissum, eins og Jakob
orðaði það.
Geta verð ég þess þó, að nærri lá að vinslit yrðu
frá minni hendi, út af smávægilegu atviki, en þó vor-
um við hættir að vera eins nálægt hvor öðrum, svo
ég held að hann hafi aldrei vitað um þetta. Ef til vill
segi ég nánara frá þessu síðar.
Allt í einu hrópar Jakob litli, og er nú eins og honum
sé mikið niðri fyrir: „Sokkar! Sokkar!“.
Nokkrir fundarmanna halda að hann sé að tala um
hest, sem hafi heitið Sokki, en Jakob grípur fram í
fyrir þeim og segir: ,,Nei, nei, það eru sokkar, það eru
sokkar. Hann, þ. e. Þorsteinn, kemur með stóra gráa
sokka og breiðir þá á herðarnar á þér. Hann hefir víst
átt þessa sokka, en það er eins og það sé band úr sokk-
unum í þig, það eru einlægir þræðir á milli ykkar og
sokkanna. Þetta er allt saman svo skrítið, ég skil það
ekki , en ég sé þetta svona, og verð að segja það eihs
og ég sé það“.
Það er eins og Jakobi sárni mikið, að hann skuli
ekki skilja þetta með sokkana. Hann er auðsjáanlega
alveg í vandræðum og mig undraði það ekkert.
Ég flýtti mér að þakka honum fyrir þetta, og sagði