Morgunn - 01.12.1942, Qupperneq 7

MORGUNN
133
honum að betra hefði hann eltki getað komið með. —
Jakob róaðist svolítið við þetta, en ánægður var hann
ekki út af því að skilja þetta ekki til hlítar.
Betri sönnun en þetta fannst mér ég hefði naumast
getað fengið. Þetta var mér fullkomin sönnun þess,
að Þorsteinn hlaut að vera staddur þarna sjálfur, því
að þetta hefði enginn getað komið með nema hann.
Mér fannst ég þarna lifa upp gamla daga, og mér
vöknaði um augu af gleði yfir því, að þessi æskuvinur
uúnn mundi enn eftir mér og atviki því, sem tengt
Var gráu sokkunum.
Sagan um stóru, gráu sokkana er á þessa leið:
Eins og áður er sagt vorum við jafnaldrar. Veturinn
eftir að við fermdumst ætlaði hann suður til Hafnar-
fjarðar og fara til sjós. Rétt áður en hann fór kom hann
til að kveðja. Þann dag hittist svo á, að ég hafði feng-
Jð nýja snjósokka, þykka, sem náðu upp fyrir hné. Ég
var í þeim í fyrsta skipti og var mjög ánægður. Sam-i
tal okkar var í daufara lagi, því báðir kviðu því að
Þurfa nú að skilja ef til vill að fullu og öllu. — Ég
fann á vini mínum, að hann öfundaði mig af sokkun-
am, og fannst mér hann hugsa sem svo, að gaman hefði
Verið að eiga svona volduga sokka innan undir sjó-
stígvélin, en sökum fátæktar var heimanbúnaður hans
rujög af skornum skamti.
Allt í einu slær þeirri hugsun niður í mér, að gefa
honum sokkana að skilnaði. Ég hleyp inn til mömmu,
°g spyr hann, hvort ég megi gefa Steina sokkana. Hún
játti því, en gat þess um leið, að ég þyrfti ekki að
búast við að ég fengi aðra í staðinn. En þó að hún
segði þetta hafði það engin áhrif. Ég fer úr sokkun-
uru, vef þá saman og afhendi vini mínum þá. Ég gleymi
víst seint brosi Steina, er hann tók við sokkunum og
litlu seinna kvöddumst við.
Ég hygg að þið, vinir mínir, verðið mér sammála
um, að líklega hefði Þorsteinn ekki getað komið með