Morgunn - 01.12.1942, Síða 20

146
MO RG UNN
ur, oftar verið kveðjurnar, sem þessir menn hafa fengið,
jafnvel er þeir koma í þeim tilgangi einum að hjálpa
okkur.
Reynum á sjálfum okkur að rétta fram höndina í
vinsemd og kærleika, en fá að launum högg á höndina,
og hellt yfir sig ókvæðisorðum og bölbænum. Myndi
það vera mörg okkar, sem með sama brosinu og ástúð-
inni gætum haldið áfram að hjálpa. Nei, áreiðanlega
ekki. Velvildin myndi fljótt snúast upp í hatur. Er þá
meira heimtandi af hinum, sem ef til vill hafa burt-
kallazt af þessum heimi undir mismunandi kringum-
stæðum?
Getur ekki verið að einmitt þeir, sem farið hafa héð-
an við slæmar aðstæður, sækist eftir að komast í
námunda við okkur, einmitt til þess, að fá frá okkur
kraft og blessun. Er þá ekki syndsamlegt, já, grátlegt
til þess að vita, ef við kippum þeim afleiðis eða
hrindum þeim út af leiðinni, sem þeir hugðu verða til
mestra hagsbóta.
Hinum verra hugsunarhætti útrýmdum við sálarrann-
sóknamenn, en eflum hinn svo, að hann verði að síð-
ustu svo sjálfsagður að enginn þekki aðra hugsun.
Guð á hæðum gefi okkur öllum vit og vilja til þess.
Dapurlega stúlkan
í morgunblíðunni.
Það var vormorgun árið 19 . . Ég gekk frá heimili
mínu um níu-leytið í sjúkravitjun inn á Akureyri. Veð-
ur var óvenju fagurt, en ég morgunglaður, ekki sízt
þegar náttúran ér fögur og skartar því bezta er Eyja-
fjörður á til. Þá er ég kem inn að húsi Jóh. Ragúels