Morgunn - 01.12.1942, Síða 41

MORGUNN
167
höndina, þreifaði á hattinum og sagði: „Hvað er þetta!
ég hafði enga hugmynd um að ég væri með höfuðfat".
Við spurðum hana hvort henni þætti ekki hendur sín-i
ar grófar, og hún sagði: „Nei, nei, þetta eru mínar
hendur og mitt andlit. Allt er mitt nema þessi gróf-
gerði búningur". Ef við hefðum boðið henni að líta á
sjálfa sig í spegli, hefði hún tæplega orðið ánægð með
það, sem hún sá!
Ein konan í hópnum okkar bað hana að þreifa á silki-
kjól, serrt hún var í og áleit vera úr mjög mjúku og fín-
gerðu efni. En gesturinn okkar sagði að einnig hann
væri mjög grófur. Hún spurði nú aftur: ,,Ó, getur Cora
ekki fengið að koma hingað á meðan ég er hér? Hafið
þið engar aðrar dyr handa henni?“ Við urðum að út-
skýra fyrir henni, að þar sem ungfrú Rose væri eini
trans-miðillinn í hópnum yrði hún að fara burt áður en
vinstúlka hennar gæti komizt að. Hún sagði: „Þá ætla
ég að bíða hennar fyrir utan — og bætti svo við: — en
get ég raunar ekki beðið hér?“ Við sögðum henni að hún
gæti staðið hjá okkur í andanum, en fyrst yrði hún að
fara út um dyrnar. Áður en hún fór var rödd hennar
orðin styrk.
Þessu næst kom Cora, vinstúlka hennar. Hún hafði
bersýnilega heyrt hvað við höfðum talað um, að hún
yrði að nota verkfæri og hún sagði: „Ekki finn ég það“.
Hún sagði að móðir Ellu hefði alið sig upp í andaheim-
inum. Hennar eigin móðir væri á öðru lífssviði og að
sér hefði enn ekki verið leyft að fara til hennar, en sér
þætti hjartanlega vænt um sína nýju móður og að
með Ellu starfaði hún á meðal barnanna. Þær yrðu
að rannsaka skapgerð hvers einstaks barns gaumgæfi-
lega, svo að engin hætta væri á, að þær gerðust sekar
um skilningsleysi gagnvart sál nokkurs þeirra.
Stúlkurnar virtust báðar undrast mjög, er við sögðum
þeim, að við fengjum oft gesti frá þeirra heimi, og þær
kváðust hlakka til að segja móður sinni það og um