Morgunn - 01.12.1942, Qupperneq 43

MORGUNN
169
í gegn hjá ungfrú Rose, og voru þær báðar mjög áfram
um að tilraunin gæti heppnazt. Ungfrú Forest átti vit-
anlega ekki að vera á fundarstaðnum, heldur heima hjá
sér. Þegar tilsettur tími kom og fundurinn hófst, sá
ungfrú Rose ungfrú Forest, sem var heima hjá sér eins
og áður getur, standa hjá sér og fann ennfremur návist
hennar mjög ákveðna og sagði: „Ég finn að hana lang-*
ar til að taka stjórn á mér“. Hún reyndi hvað hún gat
til að gefa henni færi á sér, en árangurslaust. Vera má
að einbeiting ungfrú Rose hafi hindrað árangurinn.
Við ákváðum nú, að telja frú Fair, aðra vinkonu
okkar, sem er miðill, á að gera slíka tilraun, en úr því
varð þó ekki að sinni.
Nokkrum mánuðum síðar bar svo við, að frú Fair sat
hjá rúmi ungfrú Rose, sem var lasin, og þegar hún leit
á hana, sá hún að einhver var að reyna með miklum
erfiðismunum að koma í gegn og tala. Að lokum var
sagt: „Ég er W. — en það er nafnið, sem frú Fair
notar, þegar hún ávarpar ungfrú Forest. — Að lokum
tókst mér þetta. Segðu S.M.E. þetta“. Og að lokum var
sagt með sannfærandi, ákafri rödd: „Ég er ánægð.
Mér líður mjög vel“.
Þegar ungfrú Rose var að koma til sjálfrar sín, lagð-
ist hún aftur á bak á koddann og sagði: „Ég er ekki
alveg viss um hver ég er. Það var eins og ég væri að
taka pláss ungfrú Forest’s og að læknirinn væri að nota
hendur mínar á sjúklinginn sinn“. Frú Fair brá í fyrstu
ónotalega við. Hún hélt að ungfrú Forest mundi vera
dáin, og vegna þess að hún hafði ekki frétt að hún
væri veik varð henni illa við þetta. Hún átti heima í um
400 mílna fjarlægðist og hugkvæmdist henni nú við nán-
ari íhugun að skrifa henni og spyrja hana, hvað hún
hefði verið að aðhafast á þessari klukkustund og hvort
hún hefði verið að gera vísvitandi tilraun til að koma
í gegn hjá ungfrú Rose.
Ungfrú Forest svaraði sti'ax bréfi hennar og kvaðst