Morgunn - 01.12.1942, Qupperneq 63

MORGUNN
189
s.iáanleg. Þegar vér kynnum oss skráðar frásagnir lið-
‘nna kynslóða um þessi efni, og aðrar hliðstæðar arf-
sagn'r, sem varðveizt hafa frá glötun, og berum þetta
saman við reynslu nútíðarmanna af hliðstæðum fyrir-
brigðum. sem hafa gerzt í fortíð og gerast í nútíð, þá er
eðlismunur ekki sjáanlegur. Eklcert bendir heldur til
þess, að þau hafi þá gerzt með öðrum hætti en nú. Ekki
verður heldur á það bent, að neitt sýni að hæfileikar
þessir hafi náð meiri festu eða frekari tíðni í sögu eins
kynþáttarins en annars. Þá verða eigi heldur færð rök
að því, að þe'rra verði fremur vart nú en áður, án þess
að vitundarsamband einstaklingsins við umhverfið
sljóvgist eða rofni að meira eða minna leyti um stund-
arsak'r. Og það er fyrst og fremst þetta, sem máli skipt-
ir í líffræðilegum skilningi. Þó er hér um svo langt
tímabil að ræða, að þróun hlyti að vera sjáanleg, ef um
hana gæti verið að ræða. Á sama tíma hafa ýmsir hæfi-
ieikar sálarlífsins, sem þýðingarminni eru í lífsbaráttu
mannkynsins, t. d. hljómlistin, tekið hröðum þroska og
hljómlistarhæfileikinn orðið almennari í lífi mannanna,
eingöngu vegna þess, að hann er tengdur líffræðilegri
skynjun. Til viðbótar má geta þess, að öldum saman
hafa Indverjar lagt alúð við ræktun þessara óvenjulegu
skynhæfileika. Sumir þeirra hafa jafnvel engu öðru
sinnt. Árangurinn hefir samt orðið sá einn, að þeir hafa
orðið öðrum fróðari um hentugar aðferðir til þess að
hæfileikar þessir fái notið sín. Ekkert bendir heldur til
þess, að tala þeirra manna, sem dulrænna hæfileika
verði vart hjá, hafi farið vaxandi meðal indversku kvn-
flokkanna. Ekkert hefir heldur komið í ljós, sem sýni
að fyrirbrigði þau, er þeir valda gerist frekar nú, án
þess að meðvitundarleysi fylgist að. Og að því er snertir
raunveruleik þeirra sönnuðu fyrirbrigða, er hjá ind-
versku fakírunum gerast, þá er svo að sjá, sem þau í
eðli sínu séu ekki frábrugðin þeim, er gerast í sambandi
við beztu miðla vestrænna þjóða.