Morgunn - 01.12.1942, Qupperneq 80

206
M O RG U N N
oss um lífið hinu megin, fullsælu framliðinna manna,
lofsöngvana frammi fyrir hásæti Krists, athafnaleysið,
eða hið heilaga iðjuleysi, líkamalausa tilveru einhvers
staðar í himingeimunum eða skrúðgöngur um himneska
aldingarða, já, ef hin nýju vísindi hefðu farið að endur-
taka þessar hugmyndir, hefðu þau vitanlega orðið nokk-
uð grunsamleg, en það hafa þau ekki gert. Vér erum
iðulega vöruð við því, að gera oss ævintýralegar hug-
myndir um fyrsta áfangann hinu megin landamæranna,
en ég bið yður að taka vel eftir því, að hér er að eins
að tala um fyrstu spor mannssálarinnar um nýja heim-
inn, og á bak við þá ráðstöfun að láta sálina vakna í
umhverfi ekki alveg óskyldu hinu jarðneska liggur mik-
il speki og mikil miskunnsemi við oss. Hinir ósýnilegu
hjálpendur, þessir „þjónustubundnu andar“, sem Ritn-
ingin nefnir, gera allt til þess, að umskiptin frá efnis-
heiminum til hins komanda valdi oss sem minnstum við-
brigðum. Mig langar til þess að skýra þetta atriði ör-
lítið betur, til þess að gera yður ljósara, hvílíkri misk-
unn vér eigum að mæta þegar oss liggur mest á.
Fæstir menn munu gera sér það ljóst, þegar þeir
kveðja jarðneska heiminn, að þeir séu raunverulega að
kveðja hann. Og nú skalt þú setja sjálfan þig í þau
spor, að skyndilega og óvænt sért þú kallaður af þess-
um heimi. Slíkt kann fyrir þig1 að koma fyrr en þig var-
ir. Líknsamar verur, sem þú e. t. v. sér, eru við sæng
þína og sú líkn er þér lögð, að þú hefir ekki meðvitund
um síðustu þrautir líkamans jarðneska. Eftir svefninn
vaknar þú, ekki við annarlegt umhverfi, sem mundi
valda þér viðbrigðum og e. t. v. ótta, heldur í hálf-
rökkvuðu herbergi og mjúku rúmi. Hvítklædd vera lýt-
ur að þér, yfir svip hennar er göfgi og yfir framkomu
hennar yndisþokki. Hún spyr um líðan þína, og hún er
hjá þér ein, því að enn er e. t. v. of snemmt að látnir
ástvinir þínir komi. Undarlegt ljós, milt og þítt smá
fyllir herbergið. Hvítklædda veran dregur hljóðlega frá