Morgunn - 01.12.1952, Síða 49

MORGUNN
127
í einu til að raula. Þetta er ekki líkt neinu venjulegu rauli,
svo syngjandi er það og hljómfullt, — eins og strengur
ómi efst í höfði miðilsins. Mér finnst þarna vera á ferð-
inni upphaf lagsins „Kvöldbæn" eftir Björgvin Guðmunds-
son. Veiti ég því ekki sérstaka athygli, enda verð ég sam-
stundis aftur á valdi einhverra sterkra áhrifa og verð hálf
utan við mig litla stund. Á meðan heyri ég sönglið áfram,
en tek ekki eftir laginu.
Allt í einu ranka ég við mér til fulls og finn þá um leið,
að lagið er allt annað en ég hélt fyrst, — en vel kunnugt
samt.
Verða þarna hendingaskil í laginu, og er ný hending
hefst, er mér ljóst, að það er næst síðasta hending úr lag-
inu „Vor“. Er nú endir lagsins raulaður, nákvæmlega
réttur, og síðasta hendingin tvítekin, eins og lagið segir
til um. Þannig lauk fundinum.
Nú veit ég ekki til að nokkur fundargesta hafi þekkt
Pétur heitinn bróður minn í lifanda lífi. Enginn þeirra
þekkti mig né gat vitað, að ég hefði átt bróður með þessu
nafni. Því síður vissu þeir að þessi bróðir minn hefði verið
söngstjóri og tónskáld, og farið yfir um fyrir 19 árum.
Og þótt einhver fundargesta hefði kannazt eitthvað við
nafnið Pétur Sigurðsson, og jafnvel sett það í samband
við söng eða sönglög, þá kunni miðillinn áreiðanlega hvorki
þetta lag né þetta erindi.
Er þetta gild sönnun fyrir tilveru þessa manns, handan
við hlið dauðans? Einhverjir efagjarnir gætu ymprað á
Því, að ég hafi sjálfur vitað um allt, sem þarna var sagt,
— kunnað lagið og erindið, og svo auðvitað þekkt mann-
inn sjálfan. Og það gæti hafa verið nóg. —
Var það þá kannske ég, er seiddi þessa lýsingu fram af
vörum miðilsins, kenndi honum lagið og erindið í einni
svipan með einhverjum kyngikrafti, án þess að vera það
sjálfrátt? Eða var það miðillinn, er sótti allt í djúp sálar
fninnar, undirvitundar eða einhverja aðra slíka geymslu?
Hvorugt er trúlegt. En frá því verður ekki komizt, að