Morgunn - 01.12.1952, Blaðsíða 75

MORGUNN 153
ekki neitt um andlát afa síns, og hafði eðlilega enga hug-
mynd um, hvað dauðinn væri.
Næsta morgunn var hann að leika sér í næsta herbergi
við mig, en allt í einu heyrði ég að hann kallaði upp: „Afi,
afi!“ Og ég fæ aldrei gleymt fögnuðinum og gleðinni í rödd
hans. Ég kom inn til hans og fór að leitast við að þagga
niður í honum og segja honum að hafa hljótt um sig, en
hann lét áminningar mínar eins og vind um eyrun þjóta,
virtist naumast ráða sér fyrir kæti, klappaði saman lóf-
unum og hrópaði hástöfum: „Sjáðu hann afa, sérðu ekki
hann afa? Sjáðu, hvað hann er í fallegum fötum, snjó-
hvítum, sko, þau eru björt.“ Mágkona mín og þjónustu-
fólkið kom inn, er það heyrði hávaðann í krakkanum, og
varð meira en undrandi, er það heyrði staðhæfingar hans,
svo að það spurði hann, hvar hann sæi afa sinn. Guy litla
virtist spurning eldra fólksins sennilega engu minna undr-
unarefni, því að hann gerði eðlilega ráð fyrir því, að við
hlytum öll að sjá hann, er hann sagði: „En hann er þarna,
þarna! Sjáið þið hann ekki?“ Hann virtist stara á einn
ákveðinn blett og af stellingum hans og starandi augna-
ráði var sem hann væri að horfa á eitthvað í eðlilegri
mannshæð. En svo horfði hann hærra og hærra, eins og
eitthvað væri að stíga upp á við, unz hann hrópaði upp:
„Hann afi er að fara, hann er farinn.“
Ég er reiðubúin til að staðfesta frásögn mína með eiði,
ef krafizt er, og ég fullvissa yður um að rétt og nákvæm-
lega er frá öllu sagt. Dóttursynir mínir þrír eru of ungir
til að muna eftir þessu, en dóttir mín, kennslukonan og
ég munum aldrei gleyma þessu, en varðveita minninguna
um þetta í hugum okkar sem helgidóm."
E. Loftsson þýddi.