Morgunn - 01.12.1972, Blaðsíða 81

C''SV£\S\5\CVSVS\S
I STUTTU MÁLI
^/£/a/£/a/2y£/3
2/ZS2S2SZ/OSa-^o
DULRÆN VITNESKJA
Þessi frásögn GúÖmundar Friðjónssonar, skálds, birtist upp-
haflega í Lögbergi vestanhafs, þ. 2. júní 1942.
Þegar ég fyrir nokkrum misserum átti á hættu að missa sjón-
ina, gekk ég á fund konu, sem ég fékk vitneskju um, að væri
skyggn (ófresk). Kona þessi lét lítið yfir sér og vildi eigi taka
borgun fyrir ómök sin af þessu tagi. Ég bað hana að grennsl-
ast eftir því, ef henni væri unnt, hvort mér mundi verða auðið
að halda sjón minni, eða hitt lægi við borð, að ég missti hana.
Hún kvaðst skyldu reyna að þreifa fyrir sér. Eigi féll hún í dá.
En hún tók lófann fyrir andlit sér og draup höfði, meðan hún
horfði inn i huliðsheima. Þessi eftirgrennslan varði svo sem 5
—10 mínútur, og réð hún sjálf lengd þessarar tómstundar. Síð-
an mælti hún og leit á mig — en frásögn hennar dreg ég
saman:
Hún kvað9t sjá lækni, sem væri að smyrja augu mín og lýsti
honum nákvæmlega. Ég þekkti undir eins, að sú lýsing var af
Birni augnlækni Ölafssyni. Ég kom til hans, þegar ég var rúm-
lega tvítugur að aldri, og fékk ég hjá honum gleraugu eftir ná-
kvæma rannsókn á augum míniun. Björn var mjög einkenni-
legur í sjón, svo sem þeir menn vita, er sáu hann.
En gat konan eigi hafa séð Björn, eða lesið mynd hans i hug-
skoti mínu? Hún var eigi hérlendis, þegar Bjöm var augnlækn-
ir, og alin upp fjarri þeim stöðvum, þar sem hann dvaldist á
skólaaldri. Eigi mundi hún hafa lesið mynd hans út úr hugskoti
mínu, því að ég bar hana alls ekki fyrir brjósti — var búinn
að gleyma þvi, að fundum okkar Björns hafði borið saman,
minntist þess eigi þarna staddur.
Þá lýsti konan öðrum lækni, sem léti sér annt um mig, sem
hún sagði, að drukknað hefði í vatni. Ég þekkti þennan mann