Barnablaðið - 01.02.1974, Side 12

TEGLARINN
FRÁ CREMONA
Það var maimánuður, og bærinn Cre-
móna I hátiðabúningi, þvi nú var siðasti
dagur vikuhátiðar bæjarbúa.
í þröngu stræti i grennd við miðbæinn
stóðu þrir drengir i skugganum og
ræddu saman.
Þeir voru fátæklega klæddir og tveir
þeirra ræddu saman I ákafa, meðan sá
þriðji stóð þögull hjá og tálgaði viðar-
bút. Hann var yngri en hinir, alvörugef-
inn með stór skýr augu. Vinir hans köll-
uðu hann Tonió.
— En ég segi þér Salvator, að hver
einasta minúta, sem við missum, er
peningsvirði. Fólk er örlátt á hátiðum,
glöð hjörtu opna hendur þess,
— Kannski er það rétt hjá þér Giulió.
Eigum við að byrja núna?
— Já, á svæðinu framan við Dóm-
kirkjuna. Þar fara svo margir um. Þú
syngur og ég spila. Vilt þú ekki koma
með, Tónió?
Antonióleit upp frá verkefni sinu, þar
sem rýtingur var að skapast.
— Jú, mig langar að vera með ykkur,
þótt ég geti ekki sungið.
— Auðvitað geturðu ekki sungið, þú
getur ekkert nema tálgað, sem er ósköp
sorglegt, þvi það gefur þér aldrei nokk-
urn eyri. Flýttu þér.
Bræðurnir mösuðu saman á leiðinni,
en Antónió sagði fátt. Orð Giuliós um,
að hann gæti ekkert nema tálgað voru i
huga hans og gerðu hann sorgmæddan.
Hann unni tónlist, þótt hann hefði aldrei
verið með i að leika hana, Og þegar
hann reyndi að syngja, brást rödd hans
alltaf og strákarnir hlógu að honum.
Það var slæmt að vera bara teglari,
þegar félagar hans gátu bæði spilað og
sungið.
Fljótlega voru þeir komnir að kirkj-
unni og þar var mikill mannfjöldi á
ferð. Án þess að tefja eina minútu, tók
Giulió fiðluna sina upp úr töskunni og
hóf að leika prelódiu úr þjóðlögum
Lombardia. Salvator tók undir með
rödd sinni, tærri og unaðslegri. Margir
stönsuðu til að hlusta og gáfu honum
pening, þegar hann hafði lokið lagi.
Maður nokkur gekk hjá, og þegar
hann sá þessa kornungu tónlistarmenn,
kom hann mjög nærri þeim.
— Þetta er fallegt lag strákar, viljið
þið syngja það aftur til að gleðja gaml-
an mann? Hann stóð með lygnd augu og
virtist ekkert heyra nema tónlistina.
Siðan rétti hann Salvator pening og hélt
leiðar sinnar án þess að veitaAntóníó
12