Barnablaðið - 01.02.1974, Side 30

sama herbergi, en ekki einu sinni sú
hugsun gat fyllt upp þessa vöntun. Þó
langaði hann til að vita það. „Ungfrú
Ford”, sagði hann allt i einu. „Var það
hér i þessu herbergi, sem mamma min
varð að læra að reikna dæmin sin?”
„Ég var ekki hér þá”, svaraði ungfrú
Ford. Hún fór i skóla i borginni, þegar
hún var nógu gömul til þess, en það er
mjög trúlegt, að hún hafi notið fyrstu
kennslustundanna sinna hérna.
„Já, vissi ég ekki”, kallaði Pétur upp
sigri hrósandi. „Hún sagði alltaf, að hún
væri ekki góð i reikningi”.
„En þú verður að reyna að veröa þaö
samt, Pétur, annars getur þú aldrei
orðið góður kristniboði”.
Pétur varð að hugsa sig svolitið um.
„Ég vil trúa þvi, sem þú segir, en ég
vona samt, að þér skjátlist i þessu. En
ég skal spyrja pabba um það seinna. En
nú verð ég vist að reyna aftur. Hann
reyndi og reyndi en það virtist allt
standa fast. „Nú veit ég hvers vegna ég
get það ekki”, kallaði hann upp, „það er
ekkert sólskin i herberginu. Og svo er
það lika vegna þess, að ég er að biða
eftir einhverjum. Ef maður er að vænta
einhvers, er það þá ekki erfitt að reikna
dæmin sin?”
„Jú, það hugsa ég, en eftir hverjum
ertu að biða?”
„Ég er að biða eftir Duke, ég á við
herra Thorne. Þegar við hittumst i bæn-
um um daginn, sagðist hann koma hing-
að mjög bráðlega. Þar sem hann kom
ekki i gær, þá hlýtur hann að koma i
dag, og hann getur verið hér á hverri
minútu”.
„Ertu alveg viss um, að hann muni
koma?” spurði ungfrú Ford. „Hann
hefur aldrei komið hingað áður”.
„Já, ég er alveg viss um það? Hann
lofaði þvi, og hann gat ekki komið hing-
að áður, þvi að þá var ég ekki hér”.
Ungfrú Ford svaraði þvi engu. Hún
hafði hingað til ekki hugsað svo mikið
um áhugamál drengsins. Hennar hlut-
verk var að vera húsmóður sinni til á-
nægju og aðstoðar. „Ég held, að frændi
þinn ætli að taka þig með i gönguför”,
sagði hún að lokum.
„Nei, nei, ekki i dag!” kallaði Pétur
upp óttasleginn. „Uss, hann er að
koma”, svaraði ungfrú Ford, og svo
sannarlega stóð Karl frændi i dyrunum.
„Ég var að hugsa um að taka þig með
til næsta bæjar, Pétur. Það er mátuleg
gönguför, áður en við drekkum kvöldte-
ið okkar. Ertu tilbúinn?”
Péturstóð upp. Þetta var mjög leiðin-
leg uppástunga einmitt núna, en hann
mætti erfiðleikunum á þann hátt, sem
pabbi hans var búinn að kenna honum
að taka þeim.
„Já, frændi, það var mjög vingjarn-
legt af þér að vilja hafa mig með, en það
er bara það, að ég er að biða eftir heim-
sókn i dag. Herra Thorne sagöist koma
flj( lega. Hann hlýtur að verða mjög
vonsvikinn ef ég er ekki heima, þegar
hann kemur”.
Karl frændi leit sem snöggvast á ung-
frú Ford, sem var að taka saman bæk-
urnar, sem lágu á borðinu. Þvi næst
virtist hann vera að athuga trén, sem
stóðu fyrir utan gluggann og sem hann
hafði séð mörg hundruð sinnum. „Við
skulum athuga það seinna Pétur”,
sagði hann um leið og hann sneri sér
við. „Þú mátt treysta þvi. En taktu nú
frakkann þinn og húfuna og komdu
með”. Pétur hlýddi, en honum var
þungt fyrir hjarta og fann sárt til er
hann fylgdist með frænda sinum út.
30