Barnablaðið - 01.02.1974, Side 29

á að hugsa á þennan hátt og þekktu ekki
neitt annað. Drengurinn i aftursætinu
hafði átt skemmtilega ökuför, svo hann
gat svo sannarlega verið ánægður. Ekki
þýddi það neitt að tala við hann um mál,
sem hann þekkti ekki. Að þau höfðu get-
að sagt eitthvað, sem hann skildi, hugs-
uðu þau ekkert um.
Þau hvildu sig nokkrar minútur i
Langhól, þar sem sveitahéraðið með
fögru bóndabæjunum, sumarbústöðun-
um og hlykkjóttum veginum blasti við
sjónum þeirra. Þar sungu fuglarnir i
hreiðrum sinum og i nokkurri fjarlægð
sást fallegur kirkjuturn benda til him-
ins.
Þegar billinn rann af stað aftur, og
þau voru komin að vegamótunum,
heyrði Pétur allt i einu nokkuð, sem
vakti ákaflega mikla forvitni hjá hon-
um. Honum hafði ekki verið bannað að
hlusta, svo að nú hlustaði hann með
báðum eyrum á það, sem Karl frændi
sagði við móður sina.
„Villimennirnir hafa verið mjög
rólegir um tima”. Pétur gat varla trúað
sinum eigin eyrum. Villimennirnir!
Voru þá til villimenn á þessum slóðum?
Nú varð hann að taka vel eítir.
,,Já”, svaraði frú Garland, ,,en ég er
viss um, að það boðar ógæfu”.
Allan veginn var Pétur að hugsa um
þessi leyndardómsfullu orð. Þessi nýi
heimur sem hann var kominn inn i,
hafði verið einkennilegur áður, en nú
var hann orðinn ennþá dularfyllri.
Þetta nýja, sem hafði slæðst inn i huga
hans, var i raun og veru sérkennilegra
en bæði Duke og drengurinn, sem vildi
berjast. Hann gat ómögulega hafa tekið
skakkt eftir. Þessi orð voru eins áreið-
anleg og hefðu þau verið skrifuð i bók:
„Villimennirnir hafa verið mjög rólegir
um tima, en við skulum vera viðbúin
þegar þeir koma”.
4. kafli.
Nýir erfiðleikar.
„UngfrúFord!” „Já, Pétur!” -„Hvers
vegna kallar þú þessi reikningsdæmi
einfalda deilingu?”
„Segir þú það i gamni?”
„Nei”, svaraði hún. „Það er vegna
þess, að þau eru einföld. Til eru önnur
dæmi, sem þú munt læra siðar. Þau eru
langtum erfiðari”. Pétur gat ómögu-
lega verið ungfrú Ford sammála, að
það væri einfalt að reikna þessi dæmi.
En hann lét skoðun sina i ljós á mjög
kurteisan hátt.
„Mig langar til að trúaöilu þvi, sem
þú ert að segja mér, þó finnst mér þetta
varla trúlegt”.
Hann leit aftur niður á reikningsdæm-
ið og út um gluggann i sömu andránni.
Þetta herbergi á fyrstu hæð var við hlið-
ina á lestrarstofu frænda hans. Hið und-
arlega fyrirkomulag Rauðskóga var, að
tvær bestu stofurnar, bæði dagstofan og
þessi stofa, voru norðanmegin i húsinu,
og báðir gluggar þeirra sneru á móti
kulda og stormi. Mörgum myndi hafa
fundist þetta vera falleg skólastofa,
með mahognistölum, stórum kinversk-
um skáp, sem var fullur af postulins-
munum og borðsilfri og blúnduglugga-
tjöld og grátt veggfóður með gullnum
röndum. En fyrir Pétur hafði þetta
skraut ekkert að segja, þegar sólin gat
ekki lýst þar inn og lifgað upp tilveruna.
Áreiðanlega hafði hann erft þessa elsku
til sólarinnar frá móður sinni. Við og við
hafði hann hugsað um, að ef til vill hefði
mamma hans verið að læra að reikna i
29