Barnablaðið - 01.02.1974, Side 14

sungið og spilað, þú hlustaðir á þá i gær-
kvöldi, við stóru kirkjuna, og gafst þeim
gullpening. Mér finnst gaman að söng
en rödd min er skræk. Ég get ekkert
nema tálgað.
— Komdu inn og prófaðu. Söngurinn i
hjartanu er sá, sem skiptir öllu máli.
Það eru margar aðferðir til að iðka tón-
list. Sumir spila á fiðlu, sumir syngja,
aðrir gera höggmyndir og mála, þegar
enn aðrir dvelja við blóm. Allir syngja
þeir söngva og hjálpa mannkyni að taka
undir við hljómlist alheimsins.
Ef þú setur allt, sem þú átt, allt þitt
besta i það, þá getur söngur þinn leikinn
á hnif og tré verið jafngildur söng
þeirra Salvator og Giulió með rödd og
fiðlu.
Og svo varð António nemandi hins
mikla Amati. Dag eftir dag vann hann i
vinnustofunni og loks varð til fiðla. Það
gerðist ekki á degi og ekki heldur á
mánuði, þvi meistarinn kenndi honum
allar greinar tálgunar slipunar og
strengjunar og uppfræddi hann um hinn
eina sanna tón, sannleika Guðs og al-
heimssálina, kærleikann.
Stundum vildi Antónió flýta sér og
gætti ekki fyllstu nákvæmni, en kenn-
arinn leiðbeindi honum og hann lærði,
að nákvæmnin er verðmætust, þeim
sem vildi fullkomnast.
Hann varð staðfastur við sitt hjartaris
verk, reyndi að gera hverja einustu
fiðlu betri og fegurri en þá siðustu.
Og er árin liðu, urðu fiðlur hans
þekktar um alla veröld. Tónlistarmenn
dásömuðu undursamlega mýkt og feg-
urð tónanna og undruðust, hvernig
mannshendur gætu gert slika hluti.
En fyrir Antónió var það einfalt, hann
gaf hverri fiðlu alla sina ást og kær-
leika.
Þetta var fyrir meira en tvö hundruð
árum, en núna, þegar Cremóna er
nefnd, hugsa menn ekki um hina fjar-
lægu borg né hina miklu kirkju i Lom-
bardia, heldur um hinn heimsins mesta
fiðlusmið, Antónió Stradivarius, hann,
sem með söng i hjarta, fann nýja leið til
að syngja hann. Enn i dag eru fiðlur
hans þær bestu og menn fyllast lotningu
við að heyra nafnið STRADIVARIUS.
14