Barnablaðið - 01.02.1974, Side 23

Sem smádrengur var Pétur vanur að
biðja til Guðs, en nú voru mörg ár liðin
siðan hann hafði beðizt fyrir, og hann
var orðinn alveg kaldur fyrir sliku.
Þetta fór hann að hugsa um nú, er hann
lá þarna lifandi i hinni djúpu gryfju. Þá
fór hann að mæla fram stynjandi
bænarorð til Guðs og það af öllu hjarta.
Hann bað Guð, vegna Jesú Krists, að
fyrirgefa sér allar syndirnar og að
hjálpa sér til þess að komast upp. Þá
skyldi hann byrja nýtt lif.
Morguninn eftir borðaði hann það litla,
sem hann átti eftir af nestinu sinu.
Rúmmál þess staðar, sem hann nú var
staddur i, var tveir metrar á hvorn veg.
Hann kveikti á eldspýtu og litaðist um i
kringum sig, og þvi meir sem hann
hugsaði, þess sannfærðari varð hann
um það, að björgun var vonlaus. Hann
var örðinn ákaflega þyrstur, en hvergi
var vatn að fá, þar sem það er þó venju-
legt á svona stöðum. Dagurinn leið og
nóttin kom. Daufur, hungraður og yfir-
gefinn, féll hann á kné og bað Guð að
taka i hendur sinar bæði likama sinn og
sál, en hann minnti einnig Guð á fyrir-
heitið, sem stendur i Bibliunni: ,,Og
ákalla mig á degi neyðarinnar, ég mun
frelsa þig. og þú skalt vegsama mig”.
Siðan lagði hann sig og sofn-
aði vært. Hann dreymdi þá
um ,,ullarsokkinn”. Sem barn hafði
hann oft lesið gamla sögu af daglauna-
manni, sem hafði verið skilinn eftir
aleinn efst uppi i háum verksmiðju-
reykháf, þar sem verið var að fjarlægja
vinnupalla. Þegar hann var búinn að
ljúka verki sinu, átti að draga hann
niður i sterkum vað. Þegar hann hafði
lokið störfum sinum og ætlaði að renna
sér niður á vaðnum, uppgötvaði hann,
að félagar hans höfðu gleymt að draga
vaðinn upp til hans. Þarna stóð hann nú
hjálparlaus i 60 metra hæð yfir jörð, og
enginn vissi hvernig hann gæti komizt
niður.
Menn þyrptust saman, og 19 ára
gamall sonur hans hljóp heim og sagði
móður sinni frá hvernig komið væri
fyrir föður sinum.
Móðirin var hugvitsöm kona. Hún
skundaði þegar til staðarins og hrópaði
til mannsins sins, að hann skyldi fara úr
ullarsokkunum sinum, rekja þá upp og
binda smástein i þráðinn til þess siðan
að láta hann siga til jarðar.
Hann gerði eins og hún ráðlagði
honum, og þvi næst dró hann seglgarn
upp á veika þræðinum, og er hann var
búinn að þvi, gat hann dregið sterkt
snæri upp á seglgarninu. Það var nógu
sterkt til þess, að hægt væri að draga
upp á þvi kaðal, og að siðustu kom svo
vaðurinn, sem var nægilega sterkur til
þess að maðurinn gæti sigið niður á
honum.
Þegar Pétur vaknaði, undraðist hann
hvernig gæti staðið á þvi, að sig hefði
dreymt þennan draum. Ekki var hann
23